Bez smartfona można żyć, ale z nim łatwiej

Nieracjonalna, bo telefon, a właściwie smartfon, jest pożytecznym narzędziem ułatwiającym życie. Byłem niedawno na lekcji historii w szkole podstawowej w Łabuniach. Na każdej ławce laptop, na interaktywnej tablicy wyświetla się mapa. Uczniowie porównują ją z tymi, które znaleźli w Google. Sprawdzają jakie były granice zaborów w różnych okresach. Ale kilku zgłasza problemy z siecią, więc nauczycielka pozwala im skorzystać ze smartfonów. Trochę gorzej widać, ale można zrobić zbliżenie.Nauka idzie znacznie szybciej, niż gdyby mieli wertować podręczniki i atlasy. Z kolei na lekcji matematyki bardziej skomplikowane działania nauczyciel poleca wykonać na kalkulatorze. Jasne, że tym w smartfonie, bo przecież typowych używają dziś chyba tylko księgowi.

To są przykłady pozytywne. Nauczyciele i dyrektorzy wskazują jednak na przykłady negatywne. Wyliczamy je w artykule.

Smartfony zostają w kieszeni. Ekspert: to dobre rozwiązanie

„Rozmawianie” pod ławką na Facebooku, czy ściąganie na sprawdzianie to zło, ale można je wyrugować drogą perswazji bądź oddawaniem aparatów w depozyt na czas klasówki czy pobytu w szkole. Zakaz przychodzenia z telefonem do szkoły wzbudzi tylko negatywne emocje i próby jego obejścia.

Osobiście jestem przeciwnikiem powszechnego „usmartfowienia”. Wiem, że życie bez smartfona jest możliwe, choćby dlatego, że sam go nie mam. Ale czasami brakuje mi tego urządzenia, gdy będąc poza pracą czy domem, chcę coś sprawdzić, a nie mam dostępu do informacji w książce czy w internecie. Kiedyś, żeby umówić się z kolegą, wysyłało się kartkę „miejscową” i wrzucało do skrzynki. Ale czas biegł w tedy znacznie wolniej i dzień czy dwa nie robiło różnicy. Dziś żyjemy w takim pędzie, że każda chwila wydaje się bezcenna. I bez komórki ani rusz.