Bogusław Wróblewski laureatem Akademickiego Lauru Dziennikarskiego AKLAUD 2019. Zobacz zdjęcia z uroczystości

Zazwyczaj to pan doktor prowadzi spotkania, zasiada w jury. Jak to jest po drugiej stronie - jako laureat AKLAUD 2019?
To bardzo wzruszające, głębokie przeżycie, jestem szczęśliwy. To, co mówił profesor w laudacji na mój temat to słowa albo przesadzone albo niesłychanie zobowiązujące. Jeśli Akcent doczeka 50-lecia, a mam taką nadzieję, to wtedy będę mógł sobie odpowiedzieć na pytanie czy sprostałem tym oczekiwaniom. To wielka radość, że mogłem przydać się młodym ludziom.

Od ponad 30 lat szkoli pan i wychowuje kolejne pokolenia adeptów dziennikarstwa, z kolei jako założyciel i redaktor naczelny Akcentu jest pan bezpośrednim uczestnikiem życia kulturalnego w Lublinie. Jak to jest dziś z tą młodzieżą i jak to jest z tą kulturą?
Prowadzę zajęcia głównie związane z publicystyką kulturalną w różnych jej odmianach. Przed laty miałem na polonistyce warsztat krytyki dzieła literackiego, wielu tamtych studentów to moi współpracownicy. Od kilku lat prowadzę zajęcia z publicystyki kulturalnej na Wydziale politologii i dziennikarstwa. Studenci próbują swoich sił w pisaniu recenzji teatralnych i muzycznych. Mam nadzieję, że wyrosną z nich krytycy, którzy przyczynią się do polepszenia życia kulturalnego w Polsce. Teraz wszystko nastawione jest na poklask i potrzeba wrażliwych odczytań dzieł sztuki, właśnie ze strony młodych ludzi, bo być może oni, tą swoją wizją ambitniejszego udziału w kulturze, zarażą swoich rówieśników.

Dziennikarstwa można się wyuczyć?
Bezwzględnie trzeba mieć predyspozycje. Można podpatrzeć pewien warsztat, ale przede wszystkim ważna jest ciekawość świata i upór, czyli konsekwencja w działaniu. I rodzaj słuchu kulturowego, żeby umieć powiązać to, co ma się w swoim zapleczu intelektualnym z tym, co nas spotyka na bieżąco i co mogłoby nas zaskoczyć.

Czego życzy pan młodym redaktorom?
Kieruję się dewizą, że robienie Akcentu ma sens dopóty, dopóki chce mi się światu stawiać jakieś pytania, a redagowanie pisma może być poszukiwaniem odpowiedzi. Cały czas robię to w co wierzę, to samo doradzam młodym. I myślę, że jak uwierzy się we własną wizję świata i swojego miejsca za 10, 20 czy 30 lat i się nad tym pracuje to sukces jest możliwy.