Być narodowcem

"Uwaga na narodowców", "kolejny marsz skrajnej prawicy", "czy będą rozróby?", "kibo-le na marszu" - takich medialnych ostrzeżeń w ostatnim tygodniu można było przeczytać na pęczki. Wbrew pozorom nie dotyczyły one tylko stolicy, ale dużej liczby polskich miast.

Dziś nawet jak ktoś namawia do zgody narodowej, to robi to antagonizując różne grupy społeczne. No bo cóż znaczą zachęty w stylu "zapraszamy na marsz przeciw marszom". Czytam krytyczne artykuły na temat narodowców i skrajnej prawicy za konfrontacyjny charakter ich przedsięwzięć, a z drugiej strony obserwuję, jak ci krytycy pełni wrogości dążą do zwarcia, choćby werbalnego. Nie ma lepszych i gorszych Polaków. I powinna to wiedzieć każda ze stron, i ta, która mówi o tradycyjnym patriotyzmie, i ta, która propaguje tzw. nowoczesny patriotyzm. Skądinąd patriotyzm to patriotyzm, nieważne, czy jest on nowoczesny, czy staroświecki.

I tak święto, które miało nas w zamyśle jednoczyć, zaczęło nas dzielić. Nie jest to wina tylko i wyłącznie tych "strasznych" narodowców. Jest to pospołu wina nas wszystkich: tych, którzy kreują się na autorytety nowej moralności i nowego patriotyzmu, tych, którzy z lubością zajmują się tylko i wyłącznie krytyką innych i w końcu tych z nas, których to wszystko nic nie obchodzi.

W święto 11 Listopada wszyscy gremialnie powinniśmy się stać narodowcami. Miano "narodowiec" nie jest niczyją własnością. Nie jest też i nie powinno być źródłem krytyki. Dzięki ludziom, którzy w przeszłości szczycili się być narodowcami, dziś możemy w ogóle wychodzić na ulice i mówić po polsku.