Cofanie do przodu

Premier ogłosił, że dołączymy do grona dwudziestu najbogatszych państw świata. Miło się tego słucha, ale starsi pamiętają, jak czterdzieści lat temu twierdzono, że jesteśmy w pierwszej dziesiątce! Postęp więc czy raczej cofka?

W propagandzie regres. Kiedyś "…stal się lała, moc truchlała…", potem było "…po sto milionów…", a jeszcze później "…milion mieszkań dla młodych…". Dzisiaj prezes Kaczyński proponuje "…bilion złotych…", jeśli tylko go wybierzemy. Musi uważać, bo dużo teraz procesów o korupcję.

Niestety, uwstecznianie się obserwuję na wielu poletkach tej marnej hodowli, jaką jest życie. Pierwsza muzyka narodziła się z potrzeby nadążania za naturalnym rytmem serca. Pierwotny jaskiniowiec zaczął łomotać patykiem o patyk, potem patykiem w bęben, i jakoś poszło. Niestety, wróciło. Łomot, określany tysiącem nazw, króluje w przestrzeni i niesie się daleko w dzisiejszych wspólnotach jaskiniowych, którymi są bloki mieszkalne. Wiem coś o tym, bo mam takiego jaskiniowca piętro wyżej.

Sztuka malarstwa też, niestety, w odwrocie. Malowidła jaskiniowe są prawdziwymi arcydziełami, w porównaniu z bohomazami, którymi prymitywy najchętniej dekorują ściany świeżo odnowionych budynków. Nie mówię tu o twórcach wybitnych murali, z których podobno zaczynamy już słynąć w świecie, bo oni rzeczywiście tworzą interesująco. Mają też wiele szczęścia, bo nie muszą, jak w Kanadzie, na zamówienie władz malować na jezdniach dziur, zmuszających kierowców do zwalniania.

Przykłady wstecznictwa można mnożyć bez końca. Dawniej brak postępu wynikał z braku szerokiego dostępu do wiedzy. Dziś dostęp jest nieograniczony, ale wiedza gdzieś znika, co widać, słychać i czuć. Gorzej, że kwitnące niegdyś więzy plemienne pozostały tylko w formie potrzeby wspólnego spuszczenia komuś łomotu.