Do d**y z takim patriotyzmem

Warszawską Patelnię, czyli stację metra Centrum zna każdy, kto choć raz był w stolicy. Codziennie od rana do nocy pseudo-muzycy wystukują tam dźwięki czym popadnie: rurką, metalowym prętem, nogą od krzesła i na czym popadnie: kanistrze, dziurawym garnku, czy własnej głowie. Te rytmy można nazwać daleko idącą awangardową improwizacją. Do dobrej muzyki im daleko, ale obrazują jedno: choć nie każdy to John Bonham z Led Zeppelin, to każdy może walić w bęben jeśli sprawia mu to radość. I ma do tego święte prawo.

Podobnie jest z patriotyzmem. Niby kochamy ojczyznę, ale nienawidzimy Polaków. Wciąż nie umiemy cieszyć się z wolności, którą przecież w ostatni piątek świętowaliśmy. Święto Odzyskania Niepodległości to dzień równości wszystkich: i tego sąsiada co lubi Widzew Łódź i tej sąsiadki co całymi nocami słucha Radia Maryja, a potem głosuje na PiS. Głównym problemem "prawdziwych" patriotów jest to, że uznają swoją miłość do ojczyzny za lepszą od miłości innych. Zapominając, że nie ważne jak się kocha, ale co.

Zamieszki wywołane przez tych z lewa i z prawa i tych bez mózgów są haniebnym świadectwem tego, że część społeczeństwa wolności, a zatem i równości nie chce i nie rozumie. Woli mieć wroga, choćby był nim policjant - też Polak, zwykły człowiek z kredytem we franku szwajcarskim na 30 lat. Bydło woli rzucić wyrwaną z chodnika płytą, bo jest szansa, że choć przez chwilę poczuje na swojej deptanej twarzy ciężkiego glana, a na nadgarstkach kajdanki.

Codziennie rano najświeższe informacje z Lublina i okolic na Twoją skrzynkę mailową. Zapisz się do newslettera!