Festiwal banerów lubelskich

Urząd Miasta Lublin wpadł na niesamowity, wydawałoby się, pomysł. Na popadającej w ruinę kamienicy w sercu miasta powiesił olbrzymi baner z reklamą Festiwalu Legend Lubelskich. I tak, zamiast widoku kamienicy z dziurami po odpadłym tynku mamy zachętę do uczestniczeniu w kulturalnym życiu miasta. Jak to się dawniej mówiło: „cymesik”. Za taką akcje pomysłodawcom należy się nagroda i podwyżka. Jest tylko jeden, a tak właściwie to dwa problemy.

Oto magistrat powiesił reklamową płachtę na zabytkowej kamienicy, zapominając, że w ogóle z zabytkiem ma do czynienia. Ktoś zapomniał także, że na taką „cymes” akcję powinien mieć zgodę od konserwatora zabytków.

Niby chwali się, że w ratuszu decyzje zapadają bardzo szybko, ale jednak jakby zapadały jeszcze w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa… Co bowiem mają teraz zrobić właściciele innych kamienic na Krakowskim Przedmieściu, którzy chcieliby sobie jakiś ładny banerek rzucić na własną nieruchomość? No chyba tylko zamówić samochód z tzw. zwyżką i do roboty. Wszak dał im przykład urząd miasta jak postępować w takich sprawach. Dlaczego prywatny podmiot traktować inaczej niż publiczny? Byłoby to bezprawne - jeżeli jeszcze o jakimkolwiek prawie można tu mówić.

Inną strona medalu jest to, że ratusz dogadując się z właścicielem popadającej w ruinę kamienicy, w kwestii powieszenia płachty reklamowej, dał mu jasno do zrozumienia: nie interesuje nas fakt, że nie dbasz o swoją nieruchomość. Swoim działaniem UML mówi nam, że w zamian za reklamę może przymknąć oko na niewywiązywanie się przez prywatnych właścicieli kamienic z obowiązku ich utrzymywania w standardzie niezagrażającym niczyjemu zdrowiu ani życiu. O dbałości o wizerunek centrum naszego miasta już nawet nie chcę wspominać.

I co teraz? Jakie jest wyjście z tej lekko kompromitującej wpadki? Dzieci uczymy, że najrozsądniej jest po prostu przyznać się do błędu i przeprosić. Myślę więc, że jeżeli tak też zachowałby się Urząd Miasta Lublin, nikt nie zarzuciłby mu infantylizmu. Umieć się przyznać do błędu i przeprosić to też sztuka, którą zawsze warto docenić.