Jak nas widzą, tak nas piszą. Tygodnik "Polityka" o Lublinie

Próba opisywania naszego miasta przez zewnętrznych autorów rzadko kończy się sukcesem. Pamiętają o tym choćby ci, którzy czytali lubelski "Citybook" z esejami Andrzeja Stasiuka i Witolda Szabłowskiego, z którego wynikało, że każdy lublinianin konsumuje na potęgę cebularza, w mieście "wieje tak, jakby tam zaczynał się koniec świata", a wielokulturowo jest tu niemal jak w Londynie. Autorzy "Polityki", która poświęca kolejne numery większym polskim miastom, też nie uniknęli wpadek.

W jednym z tekstów przeczytamy, że pod bankomatami "polscy mężczyźni wzruszają wypłacających kacem, mają nadzieję na monetę" (sic!), że mamy Jezioro Zemborzyckie i Starówkę, nie Stare Miasto, największą wadą prezydenta Żuka jest dla lublinian to, że jest ze Świdnika, a na Starym Mieście w bocznych uliczkach wciąż można zostać okradzionym i pobitym.

Najsłabszą stroną dodatku jest wątek tożsamości lublinian (to tam jest fragment o polskich mężczyznach i bankomatach), opisywany dość mętnie, nieźle brzmi wątek o uczelniach (które spadają w rankingach i muszą się mierzyć z niżem demograficznym) i polityczny (Janina Paradowska opisuje głównie brak konkurentów dla Krzysztofa Żuka, chwali nas też za walkę o Europejską Stolicę Kultury). Najlepiej wypada opis lubelskiej architektury pióra Piotra Sarzyńskiego. Autor chwali zmiany w infrastrukturze i zachwyca się Starym Miastem, wskazuje jednak na krótkowzroczność władz, które nie potrafią dostrzec walorów Bystrzycy i Czerniejówki, nie potrafią zrewitalizować placu Litewskiego i nie przykładają zbytniej wagi do przestrzeni publicznej w kontekście wypoczynku.

Sarzyński wypomina na przykład brak pomysłu na plac Zamkowy i plac Rybny jako "straconą szansę", brzydotę dworca i brak zainteresowania zabytkami przemysłowymi, jak Zakłady Plage&Laśkiewicz.