Kat & Roman Kostrzewski w sobotę w Graffiti. "Walczą we mnie dwie siły: radość i niechęć do pewnych instytucji"

Często gdy siedzę nad tekstami znajduję się w świecie fantazji, wyobraźnia pracuje a moi bohaterowie są z twórczego kosmosu. Popiór to anioł, który usiadł na ziemskim padole i zaczyna korzystać z ludzkich podniet i rozkoszy. W końcu dostrzega, że z każdą taką rozkoszą wypada mu piórko.

Kościół w Polsce uzurpuje sobie prawo do wielu rzeczy i wnika w sfery, które nie powinny go interesować. To instytucja, na którą idą olbrzymie pieniądze, a przecież można wydać je mądrzej i lepiej na inne cele. Religia jest człowiekowi potrzebna, ale na pewno nie formie w jakiej się nam ją serwuje.

Zasadne wydaje się na przykład pytanie: czy dzieci potrzebują religii w szkole? O tych problemach śpiewam już kilkadziesiąt lat i niestety muszę śpiewać dalej bo są nadal aktualne. Nie mogę milczeć, bo jestem człowiekiem, w którym walczą ze sobą dwie siły: radość i natura z niechęcią do pewnych instytucji, Kościół jest właśnie jedną z nich.

Moim zdaniem blisko jej do „Bastarda” i „Róż miłości”. Ale oczywiście każdy może mieć swoją opinię na ten temat.

Gdybyśmy mieli odgrywać wyłącznie stare utwory na koncertach to Irek mógłby zostać, ale chcieliśmy iść do przodu, rozwijać się. Płytę, która się właśnie ukazała planowaliśmy od trzech lat. W związku z jej wydaniem mieliśmy ustalone terminy, a za sprawą Irka ich nie dotrzymywaliśmy, on strasznie nawalał na tym froncie.

Docieramy się. W trasie wychodzą pewne trudy koncertowe, ale wszystko zmierza w dobrym kierunku. Pojawiają się głosy od fanów, że nasz sztandarowy utwór „Wyrocznia” po raz pierwszy od dawien dawna został zagrany w odpowiednim tempie. Niewątpliwie Jacek wzmocnił nasz potencjał koncertowy o czym świadczą także brawa jakie otrzymuje od publiczności.

Z entuzjazmem reagują ci co już je znają z płyty, natomiast fani, którzy słuchają tych piosenek po raz pierwszy bywają czasem zaskoczeni. Generalnie odbiór jest pozytywny. Oczywiście zdarzają się też głosy bardziej krytyczne - szczególnie wśród publiki mającej sentyment do starych utworów Kata.

Nie da się zażegnać konfliktu, gdy istnieje jakaś wewnętrzna niemoc zrozumienia tego co się wydarzyło. W 2004 roku Piotr Luczyk wbrew umowom, które nas wiązały zakwestionował moje miejsce w zespole, a nawet autorstwo napisanych przeze mnie piosenek. Dlatego współpraca z Piotrem to rozdział zamknięty, którym w tym momencie nie zaprzątam sobie głowy.

To właśnie dzięki subkulturze metalowców winyl przetrwał trudne czasy. Fani metalu kochają i doceniają stare nośniki - do łask wracają przecież także kasety. Być może wkrótce również albumy Kata pojawią się na kasetach. Każdy nośnik ma swoje specyficzne brzmienie, a ludzie wychwytują niuanse, zauważają różnice.

Bardzo różnej muzyki: z różnych światów i przestrzeni czasowych. Patrzę na muzykę także w kontekście mojej solowej twórczości: planuję nową płytę, odmienną od tego, co robię z Katem. Będą to klimaty ambientowe, kontynuacja tego, co zaprezentowałem na wydanym w 2007 roku albumie „Woda”.

Jako młodziak bratałem się z lubelskimi studentami i w waszych akademikach spędziłem kilka nieprzespanych nocy. W czasach PRL, w którymś z lubelskich domów kultury zagraliśmy z Katem jeden z pierwszych koncertów. Dwie rzeczy mnie wtedy zaciekawiły: bardzo niedobra woda, cały czajnik pokryty był kamieniem, druga to człowiek, który przywiózł sprzęt nagłaśniający w bagażniku syrenki. Koncert brzmiał fatalnie (śmiech). Za każdym razem, gdy jestem w Lublinie szukam okazji by pospacerować po Starym Mieście: jest urocze w swoich barwach. Co najważniejsze, zawsze możemy tu liczyć na fantastyczną publiczność, która tłumnie przychodzi na nasze koncerty.

Kat & Roman Kostrzewski
Graffiti
sobota, godz. 20;
bilety 50/60 zł