Kiepski serial

Niedawne głosowanie nad skierowaniem do komisji sejmowej dwóch projektów ustaw w sprawie aborcji spowodowało w naszym kraju niemałe zamieszanie. Wbrew temu czego wszyscy oczekiwali głosowania wzmocniły koalicję, a osłabiły opozycję. Rozległy się głosy oburzenia. Mówiono o tym, kto kogo oszukał i kto się zhańbił. Teraz opozycja - jak słyszę - złoży 50 propozycji projektów ustaw liberalizujących prawo aborcyjne, po to tylko, żeby przykryć jeden projekt, który przepadł. Z kolei koalicja rządząca będzie nadal prowadzić prace nad projektem zaostrzającym prawo do przerywania ciąży.

W całym tym zamieszaniu wszyscy zapominają w jak wrażliwej kwestii prowadzimy dyskusję i jak bardzo należy w tym temacie ważyć słowa. Największy krzyk - i z jednej i drugiej strony sceny politycznej - podnoszą ci, którzy dzieci nie mają i nie zanosi się, żeby mieli. Posługują się najbardziej brutalnymi sformułowaniami oskarżając przeciwników o wszystko co najgorsze. Mierzi mnie gdy z jednej strony słyszę o „mordercach”, a z drugiej o „mojej macicy”.

To naprawdę straszne, że w środku tego całego „bajzlu” są nienarodzone dzieci i ludzkie dramaty. Nie upolityczniajmy tematu, który powinien być jak najdalej od polityki. Nie walajmy w błocie kalumnii i wulgaryzmów sprawy tak delikatnej. To nie są helikoptery, które powinniśmy lub nie powinniśmy mieć. To nie są przecinające się bądź nieprzecinające linie w kratce wyborczej. To jest sprawa, która dla każdego normalnego człowieka jest przesycona wewnętrznymi skrajnymi emocjami. Nie potrzeba nam tu jeszcze emocji politycznych.