Kolekcja Kuriera: Kalinowszczyzna dawniej i dziś

Należał w pewnym okresie do rodziny Kalinowskich i to od ich nazwiska, od XVIII wieku, wzięła nazwę ta część dzisiejszego miasta - opowiada Małgorzata Surmacz z Muzeum Historii Miasta Lublina. - Wcześniej jurydyka ta nazywana była Przedmieściem Lwowskim - tędy bowiem przebiegał szlak na Ruś albo Słomianym Rynkiem - bo tu był plac, gdzie handlowano paszą dla bydła. Mówiono również - Sierakowszczyzna bądź Firlejowszczyzna, a to od rodu Sierakowskich i Firlejów. Jako jurydyka przestaje istnieć po Konstytucji 3 maja. Czasem też Kalinowszczyzna nazywana była Grodziskiem, bo na jej terenie było wzgórze, gdzie stał dawny gród. Dziś to stary cmentarz żydowski - kirkut.

Ulica o nazwie Kalinowszczyzna, wytrasowana w 1873 roku przez inż. Antoniego Pancera, to jedno z najbardziej urokliwych miejsc w Lublinie. Po obu jej stronach, w niedużej odległości siedzą klasztory i kościoły: Salezjanów (pofranciszkański) i św. Agnieszki (poaugustiański) oraz dworek Wincentego Pola. W latach 60. do starej architektury dołączyło nowe osiedle zaprojektowane przez Ritę i Tadeusza Nowakowskich.

Miała też Kalinowszczyzna pomnik. Na skrzyżowaniu dróg stanął monument na cześć Bolesława Bieruta, zdemontowany później w czasie transformacji. A za kościołem św. Agnieszki stoi legenda. Dawna świątynia augustianów, której fundatorem był ks. Sługocki oraz mieszkańcy Lublina (w połowie XVII w.), powstała jako wotum za cudowne ozdrowienie jednego z mieszczan, który w dowód wdzięczności za cud życia oddał swój dom i plac dla sprowadzonych z Krasnegostawu braci zakonnych. Kościół jest przykładem tzw. renesansu lubelskiego, murowany, trójnawowy, z półkoliście zamkniętym prezbiterium i sklepieniem ozdobionym dekoracyjnymi listwami sztukateryjnymi, należy do najciekawszych budowli sakralnych w Lublinie.