Ha, ha, ha, ha", któryś ze słuchaczy koncertu poczuł się właśnie mocno rozbawiony słyszaną muzyką i dał temu wyraz. Wykonawca w tym momencie odrywa dłonie od klawiatury, kładzie je na kolanach i ze zmarszczonymi brwiami odwraca się do publiki. "Czy to co gram jest śmieszne?", pyta i nikt do końca nie wie, czy on tak na poważnie, czy to może zwykłe jaja.
Ktoś z sali znowu się śmieje, ktoś mówi, że "tak", pozostali czekają na rozwój wydarzeń. Muzyk wraca do grania. Jest piątek 23 kwietnia 2010 roku, trwa Lublin Jazz Festival. Przed pianinem siedzi Marcin Masecki.
Jest styczeń 1960 roku. Amerykanie oglądają właśnie "I’ve Got a Secret", popularny rozrywkowy program telewizyjny, który prezentuje właśnie niezwykłego gościa: kompozytor John Cage za chwilę wykona swój utwór "Water Walk". W jego trakcie będzie zrzucał ze stołu odbiorniki radiowe, włączał malakser, wrzucał mechaniczne rybki do fortepianu i podnosił pokrywkę garnka z gotującą się wodą. Wszystko w ramach zaplanowanej kompozycji. Prowadzący pyta go przed koncertem o spodziewane reakcje słuchaczy: - To mili ludzie - mówi, wskazując na widownię w studiu. - Ale nieuniknione, że niektórzy będą się śmiać. Czy to nie kłopot? - Oczywiście, że nie - odpowiada niezrażony Cage. - Wolę śmiech od łez.
Pat Metheny: Jestem wielkim fanem Maseckiego! To znakomity pianista, znam go świetnie
Marcin Masecki, utytułowany pianista (I nagroda i złoty medal w pierwszym Międzynarodowym Konkursie Pianistów Jazzowych w Moskwie w 2005), autor wszystkich utworów granych przez zespół Profesjonalizm, nie ma tak jednoznacznego podejścia do śmiechu w trakcie występów. A zdarza się, że muzyka formacji bawi niektórych do łez za sprawą nieoczekiwanych zwrotów akcji, nawiązań do kreskówkowej muzyki Raymonda Scotta (to ten od "Królika Bugsa"), big-bandowej tradycji, wojskowych marszów, filmowych kompozycji Jerzego Matuszkiewicza, zaplanowanych zgrzytów i celowych wpadek.
- Nie jest to kabaret, ale ociera się ona (muzyka) o bardzo dużo takich zagrywek. Jest dużo rozciągania, formalnych zabiegów do granic możliwości. W tym momencie możesz się albo tym przejąć, albo zacząć się śmiać - na widok rozmaitej przesady - mówił w wywiadzie dla Jazzarium.pl. - Jak są te pomyłki, to ludzie się z te-go śmieją. Mogą się śmiać, dlatego że czują się niekomfortowo.
Taka postawa odbiorców to dla Maseckiego nie nowość (sytuacja z Lublin Jazz Festival przykładem), bo niemal wszystko co robi budzi kontrowersje. Dla bywalców warszawskiego klubu Chłodna 25, z którą związany jest Profesjonalizm, jest koryfeuszem nowego polskiego jazzu, a na internetowych blogach trudno znaleźć inną, niż ekstatyczna recenzję płyty Profesjonalizmu "Chopin, Chopin, Chopin". Przez starszych fanów jazzu, tych od Keitha Jarretta, wytwórni ECM i Pata Metheny’ego, bywa jednak traktowa-ny jak utalentowany trefniś: kompozycje ma krzywe, brzmienie dalekie od kryształu ECM-u, styl mocno odmienny do fajerwerków Jarretta.
No, chyba że zmienili zdanie po tym, jak Metheny zachwycił się Maseckim w niedawnym wywiadzie dla Przekroju:
- Jestem jego wielkim fanem! To znakomity pianista, znam go świetnie. I wróżę mu wielką przyszłość, może dlatego że jest to jeden z tych pianistów, którzy potrafili twórczo rozwinąć spuściznę Keitha Jarretta - stwierdził Pat. I nie mówił tego raczej dla śmiechu.
Piątek, Profesjonalizm/Kwadratowi, Teatr Andersena, Czarny Tulipan, godz. 20.30, bilety 30 zł
Codziennie rano najświeższe informacje z Lublina i okolic na Twoją skrzynkę mailową. Zapisz się do newslettera!
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
