Lektury, które budzą emocje

Tak było np. w 2007 roku, kiedy ówczesny minister edukacji Roman Giertych wykreślił z tejże listy m.in. „Ferdydurke” Gombrowicza, „Szewców” Witkacego, „Fausta” Goethego czy „Proces” Franza Kafki.

W kanonie nie znalazło się także miejsce na „Inny świat” Herlinga-Grudzińskiego oraz największe dzieła Dostojewskiego. Kontrowersyjne pomysły ministra Giertycha nie weszły w życie, bo nie zgodził się na nie ówczesny premier Jarosław Kaczyński.

Nie mniejsze emocje wywoła w 2013 r. informacja o usunięciu z listy lektur szkolnych „Pana Tadeusza”. Wiadomość okazała się na szczęście plotką.

Pięć lat temu z kolei ówczesna minister edukacji Joanna Kluzik-Rostkowska, także wiedziona troską o spadek czytelnictwa, postanowiła zmienić obowiązujący kanon. W tym celu zaapelowała do maturzystów, by przedstawili swoją listę marzeń. Zapytała też o lektury, które uważają za nudne i które wykreślić.

Komentując ten pomysł, prof. Ryszard Koziołek z Uniwersytetu Śląskiego tłumaczył w GW, że to nie w kształcie kanonu leży przyczyna rozczarowania rolą szkoły w kreowaniu społeczeństwa czytelników: - Źródło porażki widzę w szkolnych i uniwersyteckich wysiłkach marginalizowania czytania literatury jako czasochłonnego procesu, który można skrócić dzięki technologii bryków.

Coś się zmieniło oprócz ministrów?