Ludzie lgną do władzy

Zazwyczaj rządzący mają większe szanse w kolejnych wyborach, chyba że dotknie ich jakiś kataklizm w postaci np. afery, w którą zamieszani są członkowie rządu. Jednak czym innym jest społeczne poparcie, a czym innym członkostwo w organizacji partyjnej. Członkami partii stają się ludzie ideowi, ale także pieczeniarze, którzy liczą na profity w postaci posad i innych korzyści. Większa liczba członków przekłada się też na zamożność partii, co jest oczywiście związane ze składkami członkowskimi. Bogata partia może sobie pozwolić na umacnianie struktur i ich rozwój w terenie oraz, co chyba najważniejsze, na propagandę, która upowszechnia jej idee.

Gdy patrzymy na mapę polskich partii i porównujemy ją z krajami demokratycznymi ogarnia nas zdumienie. Dziś w Polsce są zarejestrowane 83 partie polityczne. 19 reprezentowanych jest w Sejmie, Senacie RP i w Parlamencie Europejskim. Pozostałe usiłują się dostać do tych organów, ale nie wszystkie starują w wyborach, bo ich na to po prostu nie stać. Większości z polskich partii przeciętny obywatel na ogół nie zna. No bo, z ręką na sercu, kto słyszał np. o Ruchu Odrodzenia Gospodarczego im. Edwarda Gierka, Polskim Ruchu Monarchistycznym, Kocham Polskę, Normalnym Kraju czy Akcji Zawiedzionych Emerytów i Rencistów? Gdy przeglądamy partyjny rejestr zaskoczenie może budzić np. Polska Partia Komunistyczna. Mogłoby się wydawać, że jest to ideologia zamierzchła - nic podobnego. Partia została zarejestrowana w 2002 r i ma numer 152. Podobnie jest z liderami. Nazwiska zdecydowanej większości z nich nic nam nie mówią.

Czy to przeszkadza obywatelom w dokonywaniu decyzji wyborczych? Raczej nie, bo podobnie jak w krajach demokratycznych głosują na partie dominujące. Drobnica się nie liczy.