Nie, bo nie

Nie dołączę już do gromady szyderców, ani też piewców owej złotej myśli, bo naprawdę, szkoda na to powietrza. Zastanawiałem się natomiast, skąd wziął się zalążek pomysłu w tej sprawie, bo o głębsze przemyślenia nie posądzam. I wiem. To słynne, polskie "nie, bo nie", w jednej ze swoich odmian. To taka narodowa cecha, która wyklucza zadowolenie w chwili, kiedy komuś innemu powodzi się lepiej. Według zasad "niebonieizmu", trzeba wtedy zrobić wszystko, by doszczętnie zniszczyć, poważnie utrudnić lub przynajmniej zohydzić.

Ludzie tak czyniący (choć nie do końca jestem przekonany, że mamy tu do czynienia z ludźmi) czerpią zadowolenie z czyjejś krzywdy. Jeśli mogą coś ulepszyć dla dobra ogółu, na pewno tego nie zrobią, bo… nie. Najnowszym przykładem "niebonieizmu" na naszym podwórku są decyzje marszałka województwa (nawet nie wiem i nie chcę wiedzieć, którego) w sprawach: Polski Bus kontra polskie busiki. Polski Bus nie może wprowadzić na pożądane linie swoich autobusów, bo zniszczy przewoźników "busikowych."

W góralskim systemie wartości istnieją trzy rodzaje prawdy: "scyro prowda", "tyz prowda" i "gó..o prowda."
Jeżeli marszałek tłumaczy, że decyzję podejmuje dla dobra mieszkańców zainteresowanych regionów, to jest to ten ostatni typ prawdy.

Te decyzje "zrobią dobrze" góra stu osobom: właścicielom firm i ewentualnie kierowcom. Nas, pasażerów, jest jednak o co najmniej kilkaset tysięcy więcej.

Jeśli we flotach "busowych" pojawią się nowe sprintery z klimatyzacją, barkiem i wi-fi, wchodzę pod stół i odszczekuję natychmiast. Jeśli jednak dla nas, pasażerów, lepsze według marszałkizmu są za-pchane po sufit rzęchy i kierowcy wyczyniający cuda w ruchu drogowym, to chyba nie ja tu powinienem szczekać.