Oświetlenie to nie oświecenie

A wszystko rozbija się o grę świateł na pomniku marszałka na koniu na placu Litewskim. Gra była taka, że i z marszałka, i z konia pozostał szkielet. Przez długi czas i pod różnymi kątami oglądałem zdjęcia z tego happeningu. Siedziałem nad nimi nawet ze swoimi znajomymi. I powiem, że nie doszukaliśmy się w tym projekcie ani kultury, ani sztuki, ani większego sensu. Co było celem tego świetlnego eventu, do dziś pozostaje dla mnie tajemnicą.

Jeżeli zabawa to przyznam, że mało zabawna. Gdyby chociaż dzieci miały z tej projekcji jakąś korzyść, ale i tu lipa. Jedynym uzasadnieniem tej dziwnej iluminacji było, zdaje się, wypłynięcie na światło dzienne jej autorów. No wszak dzisiaj w świetle (sic!) oskarżeń Związku Piłsudczyków o znieważenie pomnika panowie iluminatorzy pozostają na ustach lublinian. Pewnie gdyby podświetlili obelisk upamiętniający unię lubelską, pies z kulawą nogą by o nich nie wspomniał, bo już na taki obelisk to trzeba trochę więcej inwencji twórczej niż tylko świetlne kości.

W przeciwieństwie do Związku Piłsudczyków strasznie nie oburza mnie inscenizacja świetlna na pomniku marszałka, choć przedstawicieli Związku rozumiem. Nie rozumiem za to sensu takiej twórczości, która istnieje tylko poprzez oburzenie. Następnym krokiem będzie zapewne podświetlenie płyt nagrobnych na cmentarzu przy ul. Lipowej. Trzeba przecież iść za ciosem. Szkoda, że zabawa oświetleniem nie idzie w parze z oświeceniem… umysłowym.