Pisaliśmy w Kurierze 17.11.1967: Głos wołającego na puszczy. Komu dwója z lektury?

Prawie wszyscy rodzice na słowo „lektura” dostają wypieków na twarzy. Zaczynają się telefony i odwiedziny u znajomych. Za „Ludzi bezdomnych” oferuje się „Małowiernych”, za „Antygonę” – samouczek angielskiego. Byle tylko dziecko mogło przeczytać to, co do niego należy.

Sęk w tym, że przerabianie lektur w poszczególnych klasach zgodnie z planem powoduje dodatkowy korek, bo wszyscy potrzebują określone pozycje w tym samym czasie! Łatwo sobie wyobrazić jak destrukcyjnie wpływa ten problem na samych zainteresowanych. Zdarzają się wypadki, że podenerwowani nauczyciele za nieprzeczytanie książki w terminie wlepiają dwóję za nieobowiązkowość. Czyta się więc po łebkach, a jeden drugiemu opowiada co autor miał na myśli. Tu i ówdzie organizuje się wspólne głośne czytanie, aby się nie narazić na stopień niedostateczny.

Przykro pisać na temat już wielokrotnie poruszany mając przeświadczenie, iż jest to głos wołającego na puszczy. Ale w tym przypadku nie można rezygnować. Może wreszcie KTOŚ usłyszy?

Rozwiązanie powinno się znaleźć możliwie szybko. Skoro stać nas na tak wielkie dzieło jak przebudowa systemu szkolnego, to powinniśmy się zdobyć i na to, by dzieło to miało jak najmniej usterek.

Autor: I. Sol