Po co nam ta Unia?

Jestem indywidualistą, nie trawię zjawisk stadnych, ale potrafię odróżniać owczy pęd bezrozumnych od współdziałania, niezbędnego w życiu. Nawet prymitywni bandyci, zwani nie wiedzieć czemu w mediach "separatystami", w obliczu prawdziwych wy-zwań trzęsą portkami i wołają o pomoc. "Kałachem" nie wygeneruje się pieniędzy na dopłaty do rolnictwa czy rent dla niepełnosprawnych. Dzieło człowieka najlepiej ocenia się po porównaniu narzędzia, którym się posługuje, z osiągniętymi efektami. Od wieków rozum i rozsądek najlepiej wypadają w takich porównaniach.

Unia Europejska nie jest doskonała. Nie jest nawet dostatecznie dobra. Ale jest jedyna, i jest jedynym pomysłem na współdziałanie, które może przynieść dobre wyniki.

Dobrze rozumiana wolność słowa uświadamia szerzej rzecz dla niektórych od dawna oczywistą: każdy człowiek ma własne, inne zdanie, na temat otaczającej go rzeczywistości. Można je szanować, spierać się i osiągać kompromisy, albo można podjudzać, szczuć i mordować się nawzajem. Można i trzeba iść na ustępstwa, bo uporem dla samego uporu, czy forsowania własnej racji, niczego się na dłuższą metę nie osiąga. Trzeba jednak również konsekwentnie stać po stronie uniwersalnych wartości i dobra drugiego człowieka. Działając tylko dla siebie, zostaje się samym.

Chcę być wolny, w moim własnym, niezależnym od nikogo ogródku, ale muszę pamiętać, że za ogrodzeniem jest ktoś, kto ma podobne plany. Dlatego właśnie biorę udział w wyborach i staram się głosować na tych, których uważam za porządnych, doświadczonych, kompetentnych, lubiących ludzi i obytych w świecie.
W ten sposób wybiera się choćby tylko nadzieję na lepsze jutro.