Pretensje do siebie

Nie dlatego się nie posiadam, że mnie dziwią (w dobrym tonie jest teraz wypowiedzieć się na ten temat), ale dlatego, że jeszcze nie tak dawno ci sami komentatorzy tak gremialnie popierali, na przykład - Kukiza, bo „chce wreszcie coś radykalnie zmienić”. No to zmienia. Nigdy się z tym nie krył. Z takim przekazem na ustach szedł przecież do wyborów. Zwycięska partia zmienia TK, bo posiłkując się Kukizem prze do zmiany konstytucji właśnie.

Jest w tym wszystkim prawidłowość, jak w każdej zależności. Sięgnijmy bruku: urzędnicy miejscy wielokrotnie pomstują na to, że niewychowany naród śmieci na potęgę. A gdzie byli pomstujący, kiedy w planie zagospodarowania danej przestrzeni, podpisanym przez uszczęśliwionego negocjacjami dewelopera z nimi właśnie, nie było ani słowa o postawieniu określonej potrzebami liczby koszy na śmieci. Z innej beczki: w Aqua Lublin (uwielbiam praktyczne zastosowania ustawy o czystości języka) nie da się włączyć wszystkich urządzeń, bo pobierają za dużo prądu! I ten, który zaakceptował plany, jeszcze nie siedzi! A sądy są dwudziestoczterogodzinne!

Gdzie nie spojrzeć, rozkwitają jak nenufary przykłady mądrości Polaków po szkodzie. Źle to ująłem. Mądrości tego powiedzenia. Trzeba się jednak choć przez chwilę zastanowić, czy coś szkodą jest, czy nie. Może właśnie taki, a nie inny rezultat jest lekcją i przyniesie, finalnie, dobry efekt? „Ewidentnie widać”, jak mawiają prymusi we wcielaniu w życie wspomnianej ustawy o czystości języka, że całe życie publiczne naszego narodu i kraju opiera się na praktycznym zastosowaniu pojęcia czasoprzestrzeni: wykopaniu rowu od słupa do piętnastej. Reszta - „to nie my, to oni”. Którzy oni? Nieistotne. Ważne, że nie my. No, chyba że jest sukces, to „nas” jest wtedy pełen kraj.