Określenie "nowa, ciekawa muzyka" nie zawsze idzie w parze z "popularna", czego przykładem jest płyta zespołu Infradźwięki z Opola Lubelskiego. Ich debiutanckie nagranie "In Me" nie doczekało się do tej pory żadnej recenzji, co w czasach twittera, facebooka i blogów jest co najmniej dziwne. Tym bardziej że masteringiem nagrania zajął się sam Andrzej Smolik, a produkcją: założyciel Ścianki Maciej Cieślak (występujący też w roli muzyka).
Trio z Opola zawsze przyznawało się do fascynacji Ścianką, ale trudno powiedzieć, by Cieślak jakkolwiek zmienił kierunek, w którym funkcjonująca od czterech lat załoga zmierzała i narzucił formacji nadto "ściankowy" sznyt. W dalszym ciągu ich celem jest atmosferyczny post-rock (czytaj: nie ma wokalu, zwrotek, ani refrenów, jest za to sporo przesterowanych akordów gitar i marzycielskiego klimatu).
Post-rock, dodajmy, ze wszystkimi jego wadami i zaletami. "In Me" może odstręczać bliźniaczo podobnymi strukturami utworów i przywiązaniem do reguł gatunku. Jednak traktowany odpowiednio, jako ścieżka dźwiękowa do wyimaginowanego filmu, urzeka plastycznością. Widać to zwłaszcza od drugiego utworu wzwyż, dopiero wtedy album nabiera charakteru.
Infradźwięki, "In Me", 2012, My Shit In Your Coffee
Ocena: 4/6
"Wieżę Nobel" Wojtka Hawryluka i Na Tak, można uznawać zarówno za audio-booka, płytę z muzyką eksperymentalną i album w formie "spoken word". Materiał stanowią filozoficzne fraszki młodego lubelskiego prawnika, dramaturga i filozofa opatrzone muzycznym komentarzem Na Tak. Szczerze gratuluję odwagi, bo na tego typu wydawnictwa mogą sobie pozwolić uznane marki literatury, nie debiutant (jeśli nie liczyć jego książki "Żydzi lubelscy").
Odważne to tym bardziej że rozważania o cywilizacji i kondycji człowieka w formie, jak twierdzi, "rymów rodem spod Częstochowy", to nie bułka z masłem - fraszki mogą bawić słowną ekwilibrystyką i stymulować intelektualnie meritum, ale trudno mi sobie wyobrazić, by ktokolwiek sięgnął po dzieło więcej niż raz.
Felerem "Wieży Nobel" jest sam lektor - w takich przypadkach trzeba kunsztu aktorskiego, którego Hawrylukowi brakuje. Zaletą: intrygująca i dyskretna warstwa muzyczna, to nawiązująca do elektroniki lat 80., to do tuzów XX-wiecznej awangardy: Luigiego Nono, Phila Niblocka, a zwłaszcza Mortona Subotnicka. A więc znowu: chwała za bezkompromisowość w doborze inspiracji.
Wojtek Hawryluk i Na Tak, "Wieża Nobel", 2012, bez wydawcy
Ocena: 2/6
W przypadku Soulpete’a inspiracje są dużo czytelniejsze i maksymalnie odmienne. Lubelski producent hiphopowy na EP "SoSoul Synergy" zmieścił króciutkich 11 utworów, wykorzystując stare, soulowe nagrania, choć i muzykę country - jak w przypadku "You've Got Me Girl", gdzie użyto fragmentu nagrania "Kisses Sweeter Than Wine" Jimmiego Rodgersa. Lapidarności nie ma co się dziwić: początkowo utwór miał być tylko jeden, pomyślany jako prezent dla dziewczyny "Always You".
W ciągu dwóch dni dograł jednak kilka numerów więcej i ku własnemu zaskoczeniu narobił wiele zamieszania - zapowiadająca pełny album składanka doczekała się wzmianek za granicą.
Samouk Soulpete ma rękę i ucho do klejenia rytmów
Samouk Soulpete ma rękę i ucho do klejenia rytmów (słychać to w cudownie pociętym wokalu Rodgersa we wspomnianym "You’ve Got…") i dobrą prasę. Jeśli tylko będzie miał wystarczająco dużo wytrwałości, jego pełnoprawny debiut będzie nie tylko lokalnym wydarzeniem.
Soulpete, "SoSoul Synergy", 2012, Etrecs
Ocena: 3/6
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
