Szeregowi pracownicy mają dość

Dodatkowo frustrację pracowników pogłębiają doniesienia medialne o wysokich apanażach urzędników państwowych. Kiedy premier Beata Szydło przyznała kilkunastotysięczne nagrody członkom rządu, podniosły się głosy oburzenia i decyzją prezesa rządzącej partii ministrowie szybko je zwrócili. Te, o dziwo, zamiast wrócić do skarbu państwa, skąd wyszły, trafiły do Caritasu, a więc de facto budżet państwa poniósł straty. Teraz z kolei rozbrzmiewa w mediach opera mydlana o gigantycznych wynagrodzeniach młodych asystentek prezesa NBP, które zarabiają ponoć więcej od prezydenta Rzeczpospolitej. To już nie tylko drażni zwykłych ludzi, ale wywołuje złość. Władza musi coś z tym zrobić, zwłaszcza, że zbliżają się kolejne wybory i wzrost niezadowolenia społecznego może przełożyć się na niekorzystne dla niej wyniki. Wygląda na to, że znowu będzie musiał interweniować prezes Jarosław Kaczyński, by ugasić kolejny pożar.

Protesty płacowe pracowników niższego szczebla, pokazują, że w Polsce, podobnie jak w innych krajach, pogłębia się rozwarstwienie społeczne. Ekonomiści i politolodzy ostrzegają, że ten powolny proces staje się zagrożeniem dla demokratycznego porządku i w efekcie może doprowadzić do społecznego buntu. Pracownicy, którzy podnoszą swoją wydajność, oczekują, że to przełoży się na wzrost ich wynagrodzeń. Tymczasem całą śmietankę spija klasa właścicieli i menedżerów wysokiego szczebla, którzy zarabiają nie kilkanaście razy więcej od szeregowych pracowników, jak kiedyś, ale już kilkadziesiąt. Tę nierównowagę widać głównie w sektorze prywatnym, ale tendencja ta zaczyna się przenosić na sektor publiczny. Stąd ta rosnąca fala aktualnych protestów.