Szopka w centrum miasta

Za chwilę będziemy obchodzić siódmą rocznicę niepostawienia galerii handlowej wraz z parkingiem na terenie dawnych arkad między ulicami Lubartowską i Świętoduską.

Upływa więc bite siedem lat w trakcie, których ogrodzono plac i zrobiono trochę „wykopków”, bite siedem lat szeregu kolejnych obietnic.

Mamy koniec 2018 roku i zbliżamy się do końca kolejnego terminu oddania do użytku przepięknej galerii, którą ostatnie lata oglądaliśmy na folderach reklamowych i na łamach gazet. I co? I mamy przepiękny anturaż w centrum miasta z blaszanym płotem, chwastami, dziurami i cegłami.

No i gdyby jeszcze tegoż anturażu nie widział na co dzień prezydent i urzędnicy magistratu. Gdybyż te przepiękne doznania wizualne dostępne były na obrzeżach miasta.

Gdyby ludzkie oko mieszkańcy i turysty nie musiało oglądać tego grajdołka na co dzień to ja bym nawet ten permanentny stan niemożności usprawiedliwił na siłę.

Ale nie.

Przecież prezydent miasta nie może pięć dni w tygodniu zamykać oczu, gdy wysiada i wsiada do samochodu na tyłach Ratusza.

Nie może odwracać głowy, gdy pięć dni w tygodniu mija blaszany płot. Jest to fizycznie niemożliwe, nawet jakby nie chciał widzieć to oglądać musi.

Nie ma więc żadnego usprawiedliwienia dla tolerowania tego, co od 13 lat dzieje się na tyłach miejsca pracy prezydenta.

Wizerunek placu między ulicami Lubartowską a Świętoduską rzutuje wprost na wizerunek włodarza miasta. Co bowiem bardziej świadczy o gospodarzu niźli porządek wokół jego domu.

Chciałbym, żeby ten tekst był odebrany jako konstruktywna krytyka działań (lub ich braku), które podejmuje magistrat w sprawie inwestora galerii handlowej Arkady.

Skończmy z wodzeniem za nos, które uprawia inwestor.

Umowa jest po to, aby jej przestrzegać. A jeżeli ktoś jej nie przestrzega, to zakładam, że jest tam przewidziany katalog kar, z których warto byłoby w końcu skorzystać.