Michał Matczak

„Słuchajcie swoich dzieci! Mają wam wiele mądrych rzeczy do powiedzenia” - napisał prof. Marcin Matczak pod wspólnym zdjęciem z synem Matą, autorem utworu „Patointeligencji”, który został już okrzyknięty manifestem młodego pokolenia.

Kiedy napisałem pierwszy felieton o piosence „Patolinteligencja”, koncentrowałem się na treści, na wymowie. Nie przewidziałem, że sama debata o niej, głównie internetowa, choć pojawiająca się też w mediach starego typu, stanie się nawet ważniejszym tematem.

Prezydent Andrzej Duda musi podjąć decyzję w sprawie ewentualnego zawetowania ustawy wspierającej 2-miliardową sumą publiczne media. Możliwe, że czytając ten tekst, czytelnicy będą już wiedzieli, jak w końcu zdecydował. Rozwiązaniem alternatywnym było odwołanie lub rezygnacja Jacka Kurskiego, prezesa TVP, krytykowanego za patronowanie agresywnej partyjnej propagandzie.

Obelgi sypiące się na prezydenta Dudę w Pucku i pyskówki po tym zdarzeniu oddają mniej więcej naturę zaczynającej się kampanii. Lista grzechów obu stron w dziedzinie usprawiedliwiania takich zajść jest długa. Ale po raz pierwszy czołowy polityk, w tym przypadku kandydatka na prezydenta Małgorzata Kidawa-Błońska, bratała się otwarcie z awanturnikami. A w „Gazecie Wyborczej”, gdy jednemu komentatorowi zdarzyło się być sceptycznym wobec zakłócania publicznych uroczystości, drugi następnego dnia wytłumaczył, że nie tylko można, ale trzeba tak traktować obecną głowę państwa.

Jak się komuś nie podobają książki Olgi Tokarczuk, to jest człowiekiem nikczemnym. Bez krzty honoru i kultury” - napisał na Twitterze nie byle kto, bo Jacek Jekiel, dyrektor opery w Szczecinie. Ludzie piszą w sieci różne rzeczy, ale pan dyrektor mimo woli uchwycił sedno. Sedno tego, czym stała się obdarzona Noblem pisarka dla wielu środowisk. W tygodniu wręczenia jej nagrody Nobla ten ton perswazji osiągnął swoje apogeum.

Zaskakujące oświadczenie Mariana Banasia, odmawiające ostatecznie dymisji z funkcji prezesa Najwyższej Izby Kontroli („choć był do niej gotów”), otwiera nowy etap afery związanej z jego nazwiskiem. Człowiek ten gotów jest zaryzykować wielomiesięczne grillowanie, towarzyszące odklejaniu go od fotela. PiS nie bardzo ma teraz nawet inny wybór, jak próbować doprowadzić tę akcję do końca.

Nie dawałbym się zwieść chaosowi panującemu na sejmowej komisji, gdzie pojawił się Marian Banaś, prezes Najwyższej Izby Kontroli. To nie jest kolejna historia pod tytułem: „tłuką się, a nie wiadomo o co chodzi”.

Ostatnie kilka tygodni przyniosły ułożenie na nowo politycznego boiska. Rząd ma skład trochę bardziej zgodny z oczekiwaniami premiera Mateusza Morawieckiego, ale kontrolę nad resortami siłowymi i spółkami skarbu państwa zachowuje partyjna centrala na Nowogrodzkiej.

Wyjaśnimy, zbadamy, poczekajmy - deklarują czołowi politycy PiS, odnosząc się do zarzutów stawianych Marianowi Banasiowi, prezesowi Najwyższej Izby Kontroli. Głos zdążył zabrać prezes partii Jarosław Kaczyński. Obwieścił, że w jego obozie nie ma świętych krów. Ale też wytknął opozycji, że nie reagowała na oskarżenia, także prokuratorskie, wobec poprzedniego prezesa NIK Krzysztofa Kwiatkowskiego.

Z perspektywy festiwalu filmów fabularnych w Gdyni kampania wyborcza, pełna obietnic, ale i oskarżeń, nagle się oddala. Oglądamy czasem świetne filmy. Niektóre oddają współczesną polską rzeczywistość, inne tworzą całkiem dobre kino historyczne. Można spojrzeć z Gdyni na Polskę z perspektywy mniej doraźnej, nie służącej nikomu.

W filmach już dawno odstąpiono od podziału postaci na tylko dobre lub tylko złe. Często też ci źli stają się ofiarami. Czasem reżyser sugeruje, że to słuszne i mamy się nie przejmować losem czarnych charakterów. A czasem nagle zmienia wymowę tego, co przed chwilą widzieliśmy.

Spytała mnie redakcja „Polski Times”, czy Donald Trump jest najbardziej propolskim prezydentem w dziejach USA. Do pewnego stopnia da się odpowiedzieć na to twierdząco.

Przekażę szefowi, niech też się ucieszy - w tak rozczulający sposób wiceminister sprawiedliwości Łukasz Piebiak wplątał ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobrę w hejterską kampanię wymierzoną w sędziów. W tym sensie wplątał, że na niego niemądrze wskazał w internetowej korespondencji. Ale ciężko uwierzyć, że zorganizowana grupa działała za plecami mocno trzymającego w garści swój resort ministra.

Dwa sondaże poparcia dla partii ujawniają brak istotnych zmian w politycznej geografii po aferze marszałka Kuchcińskiego. Pollster daje rządzącemu blokowi 43 procent. IBRiS - 41 procent, to bezpieczne pierwsze miejsce. Choć suma poparcia dla tych formacji opozycji, które przekraczają pięcioprocentowy próg, przewyższa za każdym razem to co uzyskuje PiS, system d’Hondta ma nieubłaganą logikę. Te 43 lub 41 procent wystarczy, aby zdobyć w Sejmie bezwzględną większość. Nie daje jedynie większości 3/5 potrzebnej do obalania prezydenckich wet, nie mówiąc o większości 2/3, koniecznej do zmiany konstytucji.

Ogłoszenie list Koalicji Europejskiej jest rozważane przede wszystkim pod kątem psikusa, jaki Grzegorz Schetyna spłatał lewicy. Umieszczając na listach drugoplanowych polityków tej formacji (choć czasem niegdyś znanych, jak dawny szef Sojuszu Grzegorz Napieralski) wysłał do elektoratu sygnał: możecie się czuć lewicą, a jednak głosować na nas.

Zbitka: „grzechy Kościoła to grzechy PiS” zagroziła szansom wyborczym tej partii. Prawica może się uratować, za to Polska po tej wojnie nie będzie lepsza.

Strajk nauczycieli wchodzi w fazę zapaści. Rządowi pewności siebie dodają dobre sondaże PiS, a przede wszystkim badania, z których wynika, że większość Polaków przestała ten protest popierać. Że odruch niechęci dotyczy i części wyborców związanych z opozycją.

Za pięć dni dziewiąta rocznica smoleńskiej katastrofy. Będzie marsz, ludzie spotykający się jeszcze niedawno co miesiąc, aby uczcić ofiary, staną znów obok siebie. I dobrze, bo trzeba o zasłużonych postaciach, o pięknych polskich patriotach, pamiętać.

Debata o Okrągłym Stole w lutym, na kolejne rocznice jego rozpoczęcia, stała się rytuałem, jak spór o Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy i kilka innych. Rytuałem, bo coraz mniej w niej argumentów, a coraz więcej skupiania się wokół powtarzanych mechanicznie mniemań i własnych autorytetów.

Założenie Mateusza Morawieckiego, wykoncypowane na podstawie badań, że jego właśni wyborcy oczekują od jego rządu spokoju, ciężko będzie wprowadzić w życie. W Polsce polaryzacja osiągnęła taki poziom, że dosłownie każdy krok czy ruch wywołuje awanturę. Nominacja Adama Andruszkiewicza, narodowca (dawnego?) i byłego członka klubu Kukiz ‘15, na wiceministra cyfryzacji to jeden z takich przykładów. Podrzędna postać na podrzędne stanowisko i taka awantura.

Zgadzam się z Pawłem Siennickim, który w ostatnim numerze „Polski ” postawił obecnej władzy ciężki zarzut przegapienia stuletniej rocznicy odzyskania niepodległości. Formalnie przygotowywano się do niej od lat. Po czym góra urodziła mysz.

Solidarność” chciała wmurować w jednym z pomieszczeń Stoczni Gdańskiej tablicę upamiętniającą udział Lecha i Jarosława Kaczyńskich w dwóch strajkach 1988 roku. Kiedy wybuchła wokół tego wrzawa, a pomysł uznano za przejaw lizusostwa, prezes PiS interweniował. Zablokował tę decyzję. Prof. Antoni Dudek uznał to za dowód na aktywność niedomagającego polityka. Czuwa, ogarnia sytuację, jest zdolny do wtrącenia się nawet w drobne zdarzenie.