Uwaga! TVN: Zarażony personel zajmował się zarażonymi pacjentami. I błagał o pomoc

Lekarze i pielęgniarki, choć sami byli zarażeni, musieli zajmować się zarażonymi pensjonariuszami. Z personelem rozmawialiśmy dzień przed zapowiadaną ewakuacją.

- Czujemy koszmarne zmęczenie, bo to jest dwunasta doba ciągłej pracy, niemalże 24h z kilkugodzinną przerwą na sen – mówi dr Ewa Goździewicz, dyrektorka Centrum Pomocy Długoterminowej Salus.

- Przez pierwsze dni trzymała nas adrenalina. A potem przyszła słabość. Psychika siada, ciężko iść spać, bo człowiek się boi, że się nie obudzi – dodaje pracownica ośrodka.

9 kwietnia koronawirusa zdiagnozowano u jednej z podopiecznych placówki. Sanepid objął miejsce kwarantanną, a w środku zostało zamkniętych 70 pensjonariuszy i 17-osobowy personel.

- Na początku, jak sytuacja zaczęła się pogarszać, zgłosiliśmy do NFZ-u i wojewody, że mamy zakażonych pacjentów. Prosiliśmy o pomoc, pytaliśmy o to, w jaki sposób mamy dalej postępować. Niestety personelu nie wymieniono. Wiem, że wojewoda dał nakazy pracy dla 17 pielęgniarek, które miały do nas przyjść, jednak zgłosiły się tylko dwie – mówi dr Goździewicz.

Zdaniem Gabrieli Żurek, córki jednej z podopiecznych, sytuacja w ośrodku mogła wyglądać inaczej.

- W piątek pobierane były wymazy, w niedzielę dostałam informację, że moja mama jest ujemna. To była jedna z piętnastu osób. Wtedy była szansa, żebym mogła ją zabrać. Nawet nastawiłam się, że będę z nią siedziała na kwarantannie.

Jednak wszyscy zostali objęci kwarantanną w ośrodku.

- Mama przeszła już trzy śmierci kliniczne przez ostatni rok choroby. Nie boję się, że umrze, boję się, jak ona musi być teraz przerażona – podkreśla Żurek.

Personel ośrodka stawał się coraz bardziej wycieńczony fizycznie i psychicznie. Pomimo tego, lekarze i pielęgniarki nie odstępowali od łóżek pacjentów. Do ostatku sił podopiecznymi zajmował się również mąż dyrektor placówki dr Łukasz Goździewicz.

- Jego stan nagle zaczął się pogarszać. Dostał gorączki. To było około 39 st. C, a później gorączka narastała. Były nawet momenty, że było to 41 st. C, ale on ani na chwilę nie chciał spocząć. Nad wszystkim chciał panować, ale to przerosło możliwości organizmu. Niestety po tygodniu padł na łóżku, strasznie wyczerpany. Ani kroplówki, ani wspomagające leki nie dały rady, i zapadła decyzja, że musi jechać do szpitala na oddział zakaźny – relacjonuje żona mężczyzny.

Centrum Pomocy Długoterminowej Salus założyło, i od 10 lat prowadzi, małżeństwo, lekarz doktor Łukasz Goździewicz i jego żona Ewa, która jest dyrektorką placówki. Objęcie miejsca kwarantanną spowodowało, że opiekę nad ich dziećmi musieli przejąć dziadkowie.

- To jest bardzo trudna sytuacja. Jesteśmy już ponad pięć tygodni z naszymi wnuczętami – mówi Andrzej Grzegorek, ojciec Goździewicz.

- Te dzieci nie widziały rodziców tylko, jak zadzwonią. Codziennie boimy się złych wiadomości. Dzieci przeżywają to psychicznie – dodaje Marlena Grzegorek, matka Goździewicz.

Do placówki, po apelach o wsparcie, zgłosili się wolontariusze, między innymi i siostry i bracia zakonni.

- To nasze powołanie – pomagać, służyć drugiemu człowiekowi. Nie boję się, bo wiem, że jestem na swoim miejscu. To jest mój obowiązek i nic więcej – mówi s. Kinga Heldt z zakonu franciszkanek.

- Ci wolontariusze to jak anioły, które spadły z nieba – uważa Gabriela Żurek i zaznacza, że jest pełna podziwu dla pracy i zaangażowania całego personelu ośrodka.

Oprócz normalnej opieki nad pensjonariuszami, lekarze i pielęgniarki starali się również rekompensować brak kontaktu z bliskimi.

- Niepokoimy się o swoje zdrowie, o ich zdrowie. Natomiast można sobie wyobrazić, co ci schorowani pacjenci sami muszą przeżywać – mówi jedna z pracownic ośrodka.

- Tak samo rodziny tych ludzi, oni dzwonią, a my nie potrafimy im odpowiedzieć na pytania. Codziennie dostawaliśmy inną decyzję. Nie zawsze spotykamy się ze zrozumieniem. Słowa niektórych rodzin przez telefon naprawdę potrafią zaboleć – dodaje inna pracownica ośrodka.

Personel placówki, który publikował w mediach społecznościowych apele o pomoc, niespodziewanie spotkał się z hejtem.

- Ten hejt, który tam poleciał jest czymś, czego bardziej się teraz boję niż koronawirusa. (…) Jak się pojawiło zdjęcie zmęczonej dziewczyny, która śpi w kombinezonie, to pod nim ktoś napisał komentarz, że powinno się ją zwolnić, jeśli śpi w pracy. Ludzie w ogóle nie rozumieją tego, co tam się dzieje. Dla mnie to jest tragedia, oni wołali o pomoc, ratunek, a reszta świata jakby zrobiła sobie z tego zabawę – mówi Gabriela Żurek.

Ewakuację centrum pomocy długoterminowej komplikował fakt, że część jego pensjonariuszy na stałe oddycha przy pomocy respiratorów. Wszystkich udało się jednak bezpiecznie przetransportować do jednoimiennego szpitala zakaźnego w Wolicy pod Kaliszem. Mimo tego dyrekcja Salusa ma żal do władz, że decyzja o ewakuacji placówki zapadła zdecydowanie za późno.

- Trzeba wziąć pod uwagę fakt, że szpitale jednoimienne muszą zostać przygotowane. Ta sytuacja mogła być rozwiązana w momencie pełnego przygotowania szpitala w Wolicy – tłumaczy Tomasz Stube, rzecznik wojewody wielkopolskiego.

Lekarze, pielęgniarki i wolontariusze z ośrodka w Kaliszu dochodzą już do zdrowia. Wyleczony z koronawirusa został mąż dyrektorki placówki.