Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Wojciech Sumliński: Ile jeszcze musi być tzw. samobójstw, żeby Polacy przejrzeli na oczy?

Marcin Dobski (AIP)
Wojciech Sumliński
Wojciech Sumliński Youtube
- Ile musi być jeszcze tzw. samobójstw, tzw. wypadków samochodowych czy tzw. zawałów serca, żeby Polakom otworzyły się oczy? W książce próbuję pokazywać prawdziwą rzeczywistość, którą Polacy mają prawo znać - mówi Wojciech Sumliński, dziennikarz, w rozmowie z Marcinem Dobskim.

W środę odbyła się prawdopodobnie ostatnia rozprawa przeciwko dziennikarzowi śledczemu Wojciechowi Sumlińskiemu i byłemu oficerowi wojskowych służb specjalnych Aleksandrowi L. Zarzuca im się, że - powołując się na wpływy w Komisji Weryfikacyjnej Wojskowych Służb Informacyjnych - obiecywali pośrednictwo w załatwieniu pozytywnej weryfikacji oficera WSI płk. Leszka Tobiasza. W zamian mieli żądać 200 tys. zł. Agencja Informacyjna Polska Press (AIP) rozmawia z Wojciechem Sumlińskim.

Funkcjonariusz Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego Tomasz B. zeznał w środę na rozprawie m.in. przeciwko panu, że służby utkały zamierzoną prowokację w stosunku do pana. Wcześniej nie zeznawał. Zna go pan?
Należy go nazywać Tomasz Budzyński, a nie Tomasz B., ponieważ nie jest przestępcą – zeznawał z otwartą przyłbicą. Poznałem go w 2005 roku za pośrednictwem jednego księdza, który znał go wcześniej. Nigdy nie był moim informatorem, ale pomagał mi w działaniach, nazwałbym je osłonowymi. Żeby mnie nikt nie wprowadzał na minę, żeby mi pomóc weryfikować różne sprawy. Wspierał mnie. W 2008 roku doszło do takiej sytuacji, że powiedział mi, iż szykuje się w stosunku do mnie prowokacja i żebym uważał. Nie powiedział szczegółów, ale powiedział, że w jego firmie coś się dzieje.

Ale on był zamieszany w te działania.
Nie powiedział mi wtedy wszystkiego, tylko bardzo oględnie. Niedługo po tym zaczęły się różne działania. Próby aresztowania, zniszczenia mnie, co doprowadziło mnie do załamania i próby samobójczej. Wtedy napisałem list pożegnalny, bo wydawało mi się, że jedynym wyjściem żeby ocalić rodzinę, która na moich oczach umierała. Żona i najstarsza córka zapadały się w sobie i były przerażone tym wszystkim co się działo i uważałem, że muszę odejść. W tym liście napisałem o dwa zdania za dużo; że wiedziałem od oficera ABW, iż będzie w stosunku do mnie prowokacja i za nią prawdopodobnie stoi wiceszef ABW płk. Jacek Mąka. Byłem w stanie kompletnego rozbicia i nie sądziłem, że te dwa zdania wywołają kataklizm w życiu Tomasza Budzyńskiego. Po próbie samobójczej trafiłem do szpitala, moje życie zostało wywrócone do góry nogami. Osoba, którą znaliśmy wspólnie z Budzyńskim przekazała mi, że mój list wywołał straszne konsekwencje w jego życiu i że Budzyński nie chce mnie widzieć i znać.

Co było dalej?
Przez 7 lat nie mieliśmy żadnego kontaktu, nigdy się nie spotkaliśmy, ani nie rozmawialiśmy. Zeznał w sądzie, że dobrze dla mnie, iż się nie spotkaliśmy, bo nie wie jakby zareagował. Po 7 latach – w czerwcu tego roku – on do mnie zadzwonił i powiedział: „słuchaj, minęło ponad 7 lat, to jest dużo czasu, w Polsce dużo się zmieniło, Bronisław Komorowski już nie jest prezydentem. Gdybym ja wcześniej chciał coś powiedzieć, byłoby to dla mnie bardzo niebezpieczne, nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo. Nie sądziłem, że po tych latach zdecyduję się ci powiedzieć to co teraz. Po tych latach, gdy się do ciebie nie odzywałem, nie chciałem cię znać i po tym jak wiedziałem, że Komorowski przestał być prezydentem, patrząc jak cię niszczą – a wiem o tej sprawie bardzo dużo – zdecydowałem się powiedzieć jak było naprawdę. Dlatego zgłaszam się na ochotnika żeby pójść na świadka”.

Jak pan zareagował na ten przypływ szczerości i pokazanie ludzkiej twarzy?
Odebrało mi mowę, nie wiedziałem co powiedzieć.

Pojawiło się światło w tunelu?
Pojawiło się światło w tunelu, bo człowiek, który wiedział o tej sprawie bardzo dużo, a jednocześnie miał do mnie bardzo dużo żalu i niechęci, czyli jest postacią wiarygodną, bo nie jest to mój dobry kolega czy ktoś w tym stylu. Raczej osoba, która gdyby mnie spotkała na ulicy to nie ręczyłaby za siebie. Moje załamanie i rozpacz zniszczyło też jemu życiu. Miał potem ogromne problemy z ABW, ze swoim pracodawcą i nie chciał mnie znać. Powiedział mi, że coś pękło w nim po tym jak Komorowski przestał być prezydentem. Mówił mi o tym, że coś się w końcu zmienia i może jest to teraz bezpieczniejsze niż było dotąd. Przyszedł do sądu i powiedział, że była to prowokacja i naciskano go żeby naciskał na mnie, bo wiedzieli, że go znam, ale on w to nie wszedł i zapłacił za to cenę. Potem zapłaciłam i ja. Mówił w środę o tym bardzo dokładnie, a ja mogę być mu po prostu wdzięczny za to, że powiedział prawdę. Służby mają długie ręce i on mając tą świadomość zdecydował się powiedzieć prawdę. Byłem poruszony i mam nadzieję, że Budzyński nie będzie miał przez to kolejnych kłopotów.
Nie uważa pan, że to bardzo ryzykowne?
Tak jak powiedziałem, służby mają długie ręce. Jeżeli wygra ta opcja polityczna, która teraz rządzi, może mieć potężne problemy. Tym bardziej jestem mu wdzięczny, że mimo tej świadomości, podjął taką decyzję.

Myśli pan, że te zeznania odmienią cały proces?
Nie mam pojęcia. Przez 5 lat nie wykazano ani jednego dowodu przeciwko mnie. Żaden świadek poza pułkownikiem Tobiaszem, który nie żyje, a który był kłamcą, przestępcą i prowokatorem, całe jego życie to pasmo prowokacji. Szantażował biskupa Paetza, był przestępcą skazanym prawomocnym wyrokiem sądowym, ale wystarczyły zeznania tylko tego jednego człowieka żeby mi zniszczyć 7 lat życia. Mam nadzieję, że w wolnej Polsce będzie jakaś komisja, która zbada bardzo dokładnie to o czym mówi Tomasz Budzyński.

Jaka jest w tym rola Aleksandra L.?
Dla mnie to Aleksander Lichodzki, bo nie wolno mi wymieniać jego personaliów. Pełni w tej historii role konia trojańskiego, co już wyszło na światło dzienne. Pół roku przed zatrzymaniem, przed majem 2008 roku wiedział dokładnie, że prokuratura prowadzi postępowanie, którym objęty jest także on sam. Wiedział, że to postępowanie jest w wyniku zeznań jego kolegi Tobiasza. I co robi Lichodzki? Spotyka się i utrzymuje serdeczne relacje z Tobiaszem do ostatniego dnia przed jego zatrzymaniem! Niech pan sobie wyobrazi sytuację, że ma pan kolegę i ten kolega składa na pana zawiadomienie, że jest pan przestępcą i pan wie, że z tego powodu grozi panu poważny problem. Czy utrzymywałby pan z tym kolegą cały czas serdeczne przyjacielskie relacje? To jest absurd. Lichodzkiemu w tej sprawie miało się nic nie stać. Miał dostać tylko krótki wyrok w zawieszeniu i kilkadziesiąt tysięcy złotych i to wszystko. Prokuratura dawno temu zawarła z nim taki układ. Na ławie oskarżonych jest tylko po to żeby uwiarygadniać, że coś było na rzeczy. Ludzie służb jak już montują taką prowokację to robią to dobrze, ale dziękuję Bogu, że w tej sprawie krok po kroku wszystko się wyjaśnia.

30 października będzie rozprawa, myśli pan, że to będzie już ostatnia?
Prawdopodobnie będą wtedy mowy końcowe, a tydzień lub dwa później pewnie będzie wyrok pierwszej instancji. To pewnie nie będzie koniec, ale wierzę głęboko, że będzie to wyrok sprawiedliwy.

Uniewinniający?
Proszę pana, przez pięć lat nie pojawił się ani jeden dowód przeciwko mnie. Nawet jak były osoby związane z Tobiaszem, jego żona, gdy te osoby zostawały dociśnięte, gdy ta żona była pytana: skąd pani to wie, odpowiadała, że mąż jej tak powiedział. Większość świadków niczego nie pamiętała. Składałem wnioski żeby doszło do konfrontacji: Komorowski-Tobiasz, ale nie zdążyłem, bo Tobiasz umarł, Komorowski-Bondaryk, szef ABW, Komorowski-Graś, Komorowski-Zakrzewska, koleżanka Komorowskiego, która zajmowała się kontaktami Sejmu z NATO. Wie pan z jakim uzasadnieniem sędzia odrzucił te wnioski? Nie jest ważne, że odrzucił, tylko z jakim uzasadnieniem. Nie może dojść do konfrontacji pana prezydenta Komorowskiego z panem Pawłem Grasiem, Krzysztofem Bondarykiem i Jadwigą Zakrzewską, ponieważ – cytuję z pamięci, ale wiernie: pan Komorowski w toku przewodu sądowego podczas zeznań niczego nie pamięta. Identycznie było z każdą z tych osób, żadna niczego nie pamiętała. Proszę sobie uzmysłowić: prezydent Polski, rzecznik rządu, szef ABW i szefowa parlamentarnej komisji do spraw kontaktów z NATO, cierpią na permanentną sklerozę i niczego nie pamiętali. To jest jakieś kuriozum.

Mimo to, pan się nie poddaje.
Ja panu cytuję, to wszystko jest w aktach sprawy. Od siedmiu lat próbuję być dobrej myśli, chodzę na te rozprawy, przechodzę przez tę drogę, być może dlatego żeby inni w przyszłości nie przechodzili tego co ja teraz.
Kara spotka osoby, które na nią zasłużyły?
Co spotka Bronisława Komorowskiego, co spotka Krzysztofa Bondaryka? Można montować prowokacje, można niszczyć ludzi, można odbierać życie. Przecież ja byłem na granicy życia i śmierci, a potem przez siedem lat moje życie było pasmem oczyszczania się zarzutów. Jakby pan zobaczył stan mojej rodziny, jak my dzisiaj wyglądamy… Nikomu tego nie życzę. Nie chcę więcej mówić, bo dużo jest we mnie emocji i dużo jest we mnie bólu.

Wygląda to wszystko na scenariusz mocnego filmu.
Szkoda, że to jest kawałek historii mojego życia. Szkoda, że to nie jest film, tylko w pewnym sensie fragment naszej rzeczywistości.

Gdyby można było teraz cofnąć czas, zaangażowałby się pan drugi raz w tę sprawę?
Ciężko mi odpowiedzieć, zadaję sobie to pytanie każdego dnia. Z jednej strony dostaję mejle, telefony, sms-y i ludzie mi mówią: panie Wojtku, było warto. Z drugiej strony patrzę na moje dzieci, na przerażenie, czy znowu nie zaczną mnie szarpać, czy nie będzie mnie ktoś aresztował. Patrzę na cierpienie bliskich i sam zadaję sobie to pytanie. Końcowy bilans mi dopiero odpowie na to pytanie, bo tylko ja i moi bliscy wiemy jakie cenę za to zapłaciliśmy.

Dodawanie otuchy przez ludzi z zewnątrz to jednak co innego niż odczucia pana i rodziny.
Do tej pory zdarza się, że córka mi patrzy na nadgarstki. (Sumliński próbował popełnić samobójstwo: podciął sobie żyły w kościele, potem na kilka miesięcy trafił do szpitala – red.). Czasem zadaje mi pytanie: „tato, naprawdę chciałeś nas zostawić?” Co ja mam odpowiedzieć? To są sprawy, o których ciężko mówić nawet po latach.

Tym bardziej, że to się jeszcze nie skończyło.
Dokładnie tak. Jeżeli człowiek ma wypadek, minie pół roku czy rok, wróci do zdrowia lub nie wróci, ale to się skończyło. W moim przypadku to szarpanie cały czas trwa. Już 8 rok.

Jak duży wpływ takie wydarzenia mają na pana psychikę?
Ja zawsze ufałem ludziom i wierzyłem, że mimo wszystko jest zawsze w nich więcej dobra. Zmieniło się to na pewno, ale nie do końca. Natomiast moja żona całkowicie straciła zaufanie do ludzi, a było bardziej otwartą osobą ode mnie. Teraz patrzy na każdego przez szkło powiększające. Ja moi bliscy jesteśmy w jakimś sensie ludźmi z przetrąconym kręgosłupem. Nie powiem, że nas zabito, my żyjemy, ale takie doświadczenia zostają w człowieku. Przykre jest to, że stoją za tym konkretni ludzie, z imienia i nazwiska, być może nigdy nie poniosą za to odpowiedzialności.

Czy pan już całkiem wycofał się z zawodu?
Przez dwa lata w ogóle nie miałem możliwości wykonywania zawodu, bo chodziłem tylko od sądu do prokuratury. Formułowano wobec mnie tysiące kłamliwych oskarżeń wrzucanych w sieć, ostatnio pracuje nad tym pan Zbigniew Stonoga, który powiela to wszystko z 2008 i 2009 roku. Z panem Stonogą, nie chcę mówić o tym panu, spotkam się w sądzie. To jest jedyne miejsce, w którym mogę rozmawiać z panem Stonogą, on powiela te informacje, którymi niszczono mnie od wielu lat. Nie miałem możliwości uprawiać zawodu, chodziłem po prokuraturach i sądach i oczyszczałem się z tych zarzutów, co w większości mi się udało. Cztery czy pięć dni w tygodniu spędzałem we wspomnianych instytucjach, wtedy zapadliśmy w największe długi. Wspierali mnie koledzy z branży, jednym z nich był Bogdan Rymanowski, pomagali mi koledzy z dzieciństwa, którzy utrzymywali moją rodzinę. Kłamliwi ludzie mówili, że mam jakieś mityczne mieszkania, mityczne samochody, tysiące kłamstw. A my nie mieliśmy co do garnka włożyć, ja zaciągałem kolejne długi, a produkowano kolejne kłamstwa, że jesteśmy zamożnymi ludźmi. Dopiero w 2011 roku wróciłem do pracy, do regionalnej gazety „Tygodnik Podlaski”. Napisałem książkę, za którą nie chciałem honorarium, zrobiłem to, bo dzieci mnie pytały: „tato, co ty zrobiłeś, dlaczego do tego doszło?”, nie umiałem odpowiadać, ale chciałem żeby został z tego jakiś ślad. Teraz tego nie przeczytają, ale za 5-10 lat przeczytają.
Jaka to była książka?
„Z mocy bezprawia” - okazało się, że przeczytało ją 30 tys. ludzi, ludzie chcieli to czytać. To mi pokazało, że powinienem pisać. Dlatego napisałem kolejną książkę: „W mocy nadziei”, a potem kolejne: „Niebezpieczne związki Bronisława Komorowskiego” i „Czego nie powie Masa o polskiej mafii?”. To nie jest książka o gangsterze, tylko o tajnych służbach, o tych powiązaniach polityków ze służbami i gangsterami. Pokazująca rzeczywistość równoległą do tej, w której Polacy żyją, ale nie jest im znana. Odczuwają jej skutki, niszczy i utrudnia nam życie, ale Polacy niewiele wiedzą o tej rzeczywistości. Próbuję teraz pisać w książkach to co pisałem kiedyś w artykułach, ale książka daje szerszy obraz. Coraz bardziej odchodzę od zawodu dziennikarza, a próbuję być pisarzem. Jeżeli istnieje coś takiego jak pisarz śledczy to kimś takim się staję, bo pokazuję w książkach tylko prawdziwe nazwiska i prawdziwe fakty. Piszę tylko to na co mam twarde dowody.

Jakie ma pan plany na przyszłość?
Wyszedłem ze swojego okopu i wstałem z kolan. Postanowiłem, że już nikt nigdy więcej nie doprowadzi mnie do załamania. Skoro ludzie chcą mnie czytać, będę dalej pisał, będę dalej szedł i będę to robił dopóki będę miał siłę.

Jak duży wpływ na politykę mają działania tajnych służb?
Bardzo dużo tego co nam politycy serwują w mediach to wypadkowa rozmaitych podskórnych gier tajnych służb. Jedna wielka manipulacja. Trudno mi powiedzieć czy to jest 50-60 czy 70 procent. Niech pan zada sobie pytanie: w ostatnich kilkunastu latach zginęło – co liczyłem do pewnego momentu – grubo ponad 100 osób, ale nigdy nie wyjaśniono żadnego z tych zabójstw. Nie złapano ani jednego winnego. Doszło do kilkudziesięciu tzw. samobójstw. Wytransferowano najpierw na Cypr, a potem do Rosji miliardy złotych. To są niewyobrażalne kwoty. Gdyby pan jako dziennikarz zapytał o szczegóły toczących się śledztw, usłyszy pan tą samą odpowiedź: tajemnica państwowa. Ja się pytam, jaka tajemnica państwowa pozwala oszukiwać własne społeczeństwo? Ile musi być jeszcze tzw. samobójstw, tzw. wypadków samochodowych czy tzw. zawałów serca, żeby Polakom otworzyły się oczy? W książce próbuję pokazywać prawdziwą rzeczywistość, którą Polacy mają prawo znać.

Ma pan sobie coś do zarzucenia?
„W mocy bezprawia” jest to praktycznie cały czas samobiczowanie. Tak, wchodziłem w te relacje z funkcjonariuszami tajnych służb, ale jak mówił Tomasz Budzyński, tak się robi gry operacyjne, po to żeby tych ludzi rozgrywać. Nie byłem dość ostrożny. Jako dziennikarz, który wiele lat pracuje, ma doświadczenie, z wykształcenia jestem psychologiem, myślałem, że będę potrafił sobie poradzić. Przyznaję – przy niektórych z tych ludzi byłem jak harcerz przy zawodowcach.

Złamał pan prawo w trakcie prowadzonych przez siebie śledztw?
Nie popełniałem żadnych przestępstw, proszę mi wierzyć, albo proszę mi nie wierzyć. Wolałbym umrzeć niż popełnić przestępstwo. Zawsze uczyliśmy nasze dzieci, że można być głupim, albo mądrym, biednym lub bogatym, ale trzeba być uczciwym.

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Materiał oryginalny: Wojciech Sumliński: Ile jeszcze musi być tzw. samobójstw, żeby Polacy przejrzeli na oczy? - Portal i.pl

Wróć na kurierlubelski.pl Kurier Lubelski