„Z mikrofonem za pan brat”. Felieton redaktora Andrzeja Kwieka

Na początku była to głównie spikerka imprez sportowych. Najdłużej, bo 14 lat, pracowałem z mikrofonem podczas meczów koszykarzy Startu. Nieco krócej (7 lat) współpracowałem z siatkarzami Avii, a potem Sandry Frydek Lublin. Z czasem doszły mecze piłkarzy Motoru, a także ich klubowych kolegów żużlowców’.

Występy Hansa Nielsena, Marka Kępy, Leigha Adamsa i Darka Stenki gromadziły na trybunach dziesiątki tysięcy kibiców i przysporzyły także mnie wzrostu popularności. Efektem był prawdziwy wysyp imprez wymagających narracji. Były wśród nich wydarzenia kulturalne, artystyczne, biznesowe, polityczne, a nawet uroczystości państwowe.

Dziś żałuję, że nie prowadziłem pamiętnika, gdyż trudno ogarnąć wszystko wspomnieniami. Prawdopodobnie spikerowałem wszystkie dyscypliny sportowe uprawiane w regionie, łącznie ze skokami narciarskimi na amatorskim obiekcie o nazwie Krokiewka, w dzielnicy Węglin. Dwukrotnie w hali (wówczas lodowej) Globus LHT powierzył mi spikerkę na meczach z oldbojami Podhala Nowy Targ i Kanadyjczykami mieszkającymi w Warszawie. Gośćmi honorowymi tych imprez byli polscy uczestnicy rozgrywek NHL, Krzysztof Oliwa i Mariusz Czerkawski.

Okolicznościowe festyny i wydarzenia artystyczne dały mi okazję do trzykrotnego zapowiadania koncertów Budki Suflera, a dwa razy zespołu Skaldowie. Jeden festyn prowadziłem na stadionie Hetmana w Zamościu, a jeden w towarzystwie Pauliny Smaszcz-Kurzajewskiej w Radomiu. Organizatorem tego drugiego była popularna gazeta ogłoszeniowa „Anonse”.

Odbywającemu na pojezierzu łęczyńsko-włodawskim Biegu Jezior byłem wierny przez 20 lat. Tyleż razy prowadziłem ceremonię rozstrzygnięcia Plebiscytu Sportowego „Kuriera”. Gdybym był łowcą autografów bez trudu zapełniłbym podpisami sławnych ludzi niejeden pokaźnych rozmiarów album.

Poznałem osobiście Włodzimierza Lubańskiego, Zbigniewa Bońka, Jerzego Kuleja, Ryszarda Szurkowskiego, Czesława Langa, Kazimierza Górskiego, wspomnianych Krzysztofa Oliwę i Mariusza Czerkawskiego, Beatę Tyszkiewicz, Włodzimierza Zientarskiego, Tadeusza Mytnika oraz setki, a może tysiące innych celebrytów.

Gdyby ktoś zapytał, co z tego miałem, odpowiedziałbym, że gigantyczną satysfakcję. Finansowych kokosów z tego nie było. Przez 20 lat tylko trzykrotnie uhonorowano mnie na poziomie wynagrodzeń obowiązujących w stolicy. Z przyjemnością odnotowuję trzech lubelskich przedsiębiorców, którzy docenili moje gadulstwo ponad moje finansowe oczekiwania. W kolejności alfabetycznej byli to Artur Poleszak, Darek Piątek i Tadeusz Waryszak.

Publiczne występy wymagały wcześniejszego przygotowania. Z satysfakcją odnotowuję, że nigdy nie spóźniłem się na występ, a przesadna dbałość o struny głosowe wymagała nadzwyczajnej staranności. Na dzień przed występem mogłem sobie pozwolić jedynie na zwilżenie gardła małym jasnym z pianką. Obowiązkowo podgrzanym w kuchence mikrofalowej.

Kłopoty zdrowotne sprzed dekady sprawiły, że z niemałym żalem musiałem odłożyć mikrofon. Przyjaciele z „Kuriera” zrekompensowali mi tę stratę prawem do stałego felietonu w poniedziałkowym wydaniu gazety, z czego skwapliwie korzystam.

Autor był dziennikarzem działu sportowego „Kuriera” w latach 1988-2008