Zmarli potrzebują pamięci i modlitwy, nie bieganiny

Pierwszego listopada na cmentarz idę zwykle wieczorem, by powspominać bliskich, których już nie ma i pomodlić się w ciszy. Tej ciszy brakuje mi bardzo w tych dniach, bo najpierw wszyscy hałasują porządkując groby i biegając z wiaderkami czy grabkami, a potem z kwiatami i zniczami. Na koniec spotykają się na cmentarzu, najczęściej bardzo już umęczeni tą bieganiną, i zamiast skupić się na tym, co najważniejsze - na modlitwie i wspominaniu bliskich, przepytują krewnych, którzy przyjechali zapalić świeczkę na rodzinnych grobowcach, co nowego wydarzyło się w ich życiu. Szum i zgiełk słychać też przed nekropoliami, gdzie pełno jest stoisk osób handlujących kwiatami i zniczami.

Biegając z cmentarza na cmentarz organizujemy sobie i rodzinie istny maraton i to na własne życzenie, bo nie zapaliliśmy jeszcze znicza na grobie cioci Marysi i dziadka Józia, a to przecież nie wypada, więc trzeba pędzić dalej.

W tym pośpiechu często zapominamy o podstawowych zasadach bezpieczeństwa. W rezultacie, przy cmentarzach dochodzi co roku do wielu wypadków, także śmiertelnych.

Czy naprawdę o to w tym święcie chodzi? Na pewno nie, dlatego groby bliskich zamierzam odwiedzić z rodziną w najbliższą niedzielę. A 1 listopada zostanę z córką w domu i opowiem jej o wspaniałej prababci Anielci, której nie miała okazji poznać, i o wujku Rysiu, bracie mojej mamy, który zmarł mając zaledwie dwa latka i o innych zmarłych z naszej rodziny. I nawet jeśli nie zrozumie za wiele, bo jest jeszcze mała, to przynajmniej spędzimy razem czas na tym, co tego dnia jest naprawdę ważne.