Żołnierze Wyklęci z naszego regionu: Alojzy Kaczmarczyk

Był ż żołnierzem I Brygady Legionów Polskich. W 1919 r. ukończył szkołę podchorążych i został mianowany na podporucznika. Jako oficer 5 Pułku Piechoty uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, a w 1923 r. po otrzymaniu awansu na kapitana przeszedł do rezerwy.

Podjął pracę w wileńskim Banku Polskim oraz studiował prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego.

W 1928 r. został naczelnikiem jednego z wydziałów urzędu wojewódzkiego w Wilnie, a następnie był starostą w Białymstoku, Wołkowysku i Suwałkach oraz wicewojewodą w Stanisławowie i Nowogródku. 11 października 1937 r. objął urząd starosty w Puławach.

Po zajęciu miasta przez Niemców w 1939 r. wyjechał do Lublina, gdzie został aresztowany i osadzony na Zamku Lubelskim.

Zwolniony w 1940 r. przeniósł się do Krakowa i rozpoczął działalność w Związku Walki Zbrojnej.

W strukturach podziemnych awansował na majora i był szefem administracji zastępczej Okręgu Związku Walki Zbrojnej/Armii Krajowej Kraków (1940-1943).

W 1943 r. awansował na podpułkownika i objął stanowisko szefa wydziału wojskowego Okręgu Kraków AK. Aresztowany przez Gestapo w 1944 r. uciekł z więzienia i wyjechał do Warszawy, gdzie zastał go wybuch Powstania Warszawskiego.

Po jego upadku był więziony w obozie Gross-Rosen i Mathausen. W 1945 r. powrócił do Krakowa i działał w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj, a po jej rozwiązaniu w Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość.

Kierował zespołem polityczno-doradczym przy Obszarze Południowym WiN, a następnie Doradczym Komitetem Politycznym przy II Zarządzie Głównym WiN.

W 1946 r. został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i w 1947 r. skazany za działalność konspiracyjną na karę śmierci.

Wyrok wykonano 13 listopada 1947 r. w więzieniu przy ul. Montelupich przez rozstrzelanie.

Więcej o Żołnierzach Wyklętych piszemy w specjalnym dodatku do poniedziałkowego wydania Kuriera Lubelskiego