Żydowskie bajgle wracają do Lublina. Hades Szeroka zaczyna je serwować na śniadania

Teoretycznie sprawa jest prosta. Żeby zrobić bajgla trzeba wody, mąki i drożdży. Ciasto należy wyrobić i odstawić. Potem trzeba ulepić kształt i podgotować. Na koniec bajgle trafiają do pieca. I tak to robiono przed wojną w Lublinie. I tak dziś się to robi w USA.

Ale z wypieczeniem prawdziwego bajgla w restauracji Hades Szerokiej nie poszło tak prosto. - Prawie dwa miesiące próbowaliśmy - mówi Elżbieta Cwalina, właścicielka restauracji. - Sprawdzaliśmy, czy to ciasto jest odpowiedniej konsystencji, ma odpowiednią sprężystość - tłumaczy.

W końcu jednak się udało. - Osoby, które znają bajgle nowojorskie, mówią że to jest ten smak - dodaje Cwalina.

Od środy Hades Szeroka zaczyna serwować bajgle na śniadania. Można je jeść same, lub z dodatkami jak np. wegetariański smalec z fasoli.

Takie właśnie bajgle sprzedawano powszechnie w przedwojennym Lublinie. Było to proste danie, które każda matka mogła upiec w domowym piecu. Jednak po wojnie, gdy zabrakło tu żydów, bajgli już nie było.

- Częścią kultury jidisz, tej materialnej, sensualnej jest właśnie bajgiel - tłumaczy Tomasz Pietrasiewicz, dyrektor Ośrodka Brama Grodzka Teatr NN. To on właśnie sprawił, że w Hades Szerokiej zaczęto pracować nad bajglami. - Kiedy zbieraliśmy w ośrodku historie mówione, każdy zapytany o smaki dawnego Lublina, mówił o tych bajglach. Mówił: ach bajgle, pamiętam ten bajgle. Zacząłem szukać ich w Lublinie i nie znalazłem - dodaje.

Zresztą Lublin dla popularności bajgli na świecie ma duże zasługi. Przed wojną w Lublinie wypiekał je pochodzący z Chełma Hersz Lender. Kiedy wyjechał do USA, tam rozkręcił interes i na skalę masową zaczął piec bajgle. To on je wypromował.

- Był pierwszą osobą, której się udało typowo etniczny produkt wyprowadzić poza getto mniejszościowe. I bardzo szybko bajgiel stał się produktem bardzo popularnym i w tej chwili jest wszędzie znany - mówi Pietrasiewicz.