Aleksandra Zięmborska: „Drugi sezon – drugie złoto. Na razie jest dobrze”

Na cztery sekundy przed końcem ostatniego meczu finału, przy prowadzeniu 81:80, stanęłaś na linii rzutów wolnych. Oba podejścia zamieniłaś na punkty. Z boku wyglądało to tak, że nie zadrżała ci nawet powieka. Mimo ogromnych emocji w polkowickiej hali, tak faktycznie było?
Emocje były duże, ale w drugiej połowie meczu ja po prostu cieszyłam się grą. Widać to nawet na zdjęciach – cały czas byłam uśmiechnięta. Wiedziałam, że musimy to wyciągnąć, a zwycięstwo nam się należy. Wracając do wspomnianych rzutów osobistych. Wtedy też po prostu starałam się cieszyć chwilą. Słyszałam jak kibice krzyczeli do mnie: „Pamiętaj skąd przyszłaś!”. Chciałam tylko powiedzieć, że z Poznania (śmiech).

No właśnie. Ten finał, z racji, że grałaś przeciwko byłej drużynie, miał dla ciebie wyjątkowe znaczenie? Czułaś, że masz w Polkowicach coś do udowodnienia?
Dokładnie tak. Możliwość rozegrania ostatniego meczu finałów i zobaczenia później zielonego konfetti w polkowickiej hali były dla mnie podwójną motywacją.

Podziałała na ciebie faktycznie podwójnie, bo zanotowałaś świetny występ.
Gdyby ktoś przed tym spotkaniem zapytał mnie czy rzucę 21 punktów, to pewnie powiedziałabym, że nie. Na szczęście jednak się udało.

Dużym zaufaniem obdarzył cię trener Krzysztof Szewczyk. W pierwszych trzech meczach łącznie zdobyłaś 10 punktów, ale kolejny zaczęłaś w pierwszej piątce. W samym czwartym starciu zapisałaś na swoim koncie – 11, a w piątym – 21 oczek
Początek nie był taki, jakbym tego chciała. Cieszę się, że mimo to trener postawił na mnie w dwóch ostatnich, najważniejszych meczach. Mam nadzieję, że pokazałam, że było warto.

Za Tobą pierwszy sezon w Lublinie. Jesteś z niego zadowolona?
Oczywiście, że tak. Czas spędzony w Lublinie zaliczam do udanych. Zwłaszcza z tym złotym medalem. Dodatkowo poznałam tu wielu ciekawych ludzi, dlatego bardzo się cieszę.

Rozumiem, że twoja przygodą z Polskim Cukrem AZS UMCS jeszcze się nie kończy?
To nie jest pytanie tylko do mnie, dlatego nie mogę na nie jednoznacznie odpowiedzieć. Ja natomiast oczywiście chciałabym tu zostać, bo dobrze się czuję w Lublinie. Dodatkową motywacją jest Euroliga. Pytaniem jest tylko, jaką rolę miałabym odgrywać w drużynie, bo nie ukrywam, że zależy mi na graniu. W kolejnym sezonie nie będę już zawodniczką U23, ale tak naprawdę też dopiero zaczynam swoją karierę.

Trzeba przyznać, że jest to imponujący początek.
Drugi sezon – drugie złoto (w 2022 roku z BC Polkowice – przyp. red.), więc na razie jest dobrze. Wierzę, że będę kontynuować tę serię.

Sprawiasz wrażenie osoby bardzo pewnej siebie.
Uważam, że nie ma co być przestraszonym. Zwłaszcza w meczach, w których jest duża presja, osobom pewnym siebie jest łatwiej. Od zawsze byłam pewna siebie i czasem nawet słyszałam, że za bardzo (śmiech), ale to chyba dobra cecha. Nigdy nie wychodzę na parkiet z założeniem, że ktoś jest ode mnie lepszy.

Sezon ligowy się skończył. Jak teraz będzie wyglądał twój czas?
Teraz zgrupowanie kadry w Warszawie, później reprezentacja Polski 3x3 w Giżycku. Myślę, że spędzę tam całe wakacje. Mam nadzieję, że zdobędę kolejny medal na mistrzostwach Europy czy świata. Naszym celem jest awans do igrzysk olimpijskich w 2024 roku, więc na pewno będzie dużo okazji do grania. Mogę powiedzieć, że ja odpoczynku mieć nie będę (śmiech).