„Co dwie głowy…”. Felieton redaktora Andrzeja Kwieka

Z kibicowskiego obowiązku postanowiłem zabrać głos w ogólnonarodowej dyskusji nad wyborem selekcjonera piłkarskiej reprezentacji Polski. Z satysfakcją przyjąłem informację, że do decydującej rozgrywki awansowali dwaj moi faworyci, Marek Papszun i Michał Probierz.

Obu uważam za najzdolniejszych polskich trenerów młodego pokolenia. Rezygnacja z któregokolwiek z nich przyniosłaby szkodę polskiej piłce nożnej. W ten sposób przyszedł mi do głowy pomysł z powodzeniem realizowany przez niemiecki związek piłkarski. Za zachodnią granicą od kilku dekad prowadzenie kadry powierza się duetom, co zapewnia utrzymanie ciągłości szkolenia. Dlaczego więc nie skorzystać z dobrego wzorca i u nas?

W przypadku akceptacji takiego modelu ze strony głównych zainteresowanych, właśnie im powinno się powierzyć określenie podziału i zakresu obowiązków. Praca selekcjonera przekracza możliwości jednego człowieka. Dwójce nowocześnie myślących i osiągających sukcesy młodych i ambitnych trenerów byłoby łatwiej opracować perspektywiczny plan pracy.

Zaproponowany projekt wydaje się mieć wyłącznie zalety. Udowodnił to mundial w 1974 roku, kiedy to szefa naszej kadry, Kazimierza Górskiego wspierali trener młodzieżówki Andrzej Strejlau i twórca banku informacji Jacek Gmoch. Od tamtej pory nie powielono tak udanego przedsięwzięcia, a minęło już kilkadziesiąt lat.

Nie podejrzewam szefów PZPN o brak wyobraźni, a raczej o brak odwagi. Z nadzieją będę oczekiwał na ogłoszenie nazwiska (a może dwóch nazwisk) nowego selekcjonera. Na razie kandydatów łączy tylko pierwsza litera nazwiska, może połączy ich także wspólny cel? Oby!

Autor był dziennikarzem działu sportowego „Kuriera” w latach 1988-2008