Letnie Forum Tańca w Lublinie: Czas relaksu (RECENZJA)

Choć nie od razu było to takie oczywiste. Przez kilka pierwszych minut nie byłem pewien, jak mam podejść do tej realizacji. Oto bowiem doznałem uczucia deja vu; wszystko, co widziałem na scenie wydawało mi się znajome. Miałem wrażenie, że oglądam swego rodzaju skrót pierwszych odsłon Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca. Co rusz pojawiała się myśl: to w 1998 roku widziałem w spektaklu Grupy Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej; ten element pochodzi jakby wprost od Joe’go Altera; ta technika przywodzi na myśl wczesne spektakle Sanny Kekäläinen; a tu znowu coś ze Stanisława Wiśniewskiego…

W opisie sprawia to wrażenie dziwacznego misz-maszu. Wydawać by się mogło, że odmienność stylów prezentowanych przez przywołanych wykonawców wyklucza możliwość połączenia tego wszystkiego w jakąś sensowną całość. A jednak można. W spektaklu łódzkiego zespołu nie dało się dostrzec żadnego pęknięcia, ani nawet „szwów” spajających owe pochodzące z różnych obszarów elementy. Wtedy właśnie przestałem prowadzić w myślach ten katalog skojarzeń (choć oczywiście one nie ustały) i po prostu oddałem się czysto estetycznemu oglądowi. A było na co popatrzeć, bowiem tancerki i tancerze Pracowni Fizycznej – o czym miałem już okazję pisać – są świetnie obeznani z rozmaitymi stylami i technikami tańca. I – co więcej – doskonale wiedzą, kiedy i jak je stosować. Efekt był zaskakujący: z doskonale znanych elementów zbudowali nową całość; całkiem ciekawą od strony choreograficznej i najzwyczajniej przyjemną dla oka. Rzadko spotyka się realizacje tak relaksujące. Ostatnio miałem taką okazję przed trzema laty, kiedy w programie 14. Spotkań Rafał Dziemidok pokazał spektakl „Orzech. Wiewiórka”. Niby przewidywalny od początku do końca, ale w jakiś dziwny sposób przykuwający uwagę nieomal do granic hipnotycznych. Przyznam, że lubię takie zaskoczenia i cieszę się, że dane mi je było przeżyć.