Miłość, zdrada i niezapomniane wykonania pieśni

Teraz, po wysłuchaniu i obejrzeniu tej realizacji mogę z pełnym przekonaniem dodać: nadzwyczaj mocne otwarcie.

Niecodzienna była formuła koncertu. Występy śpiewaków nie były przedzielane zapowiedziami konferansjera, lecz przeciwnie - łączone nimi. Nie były to zresztą zwykłe zapowiedzi, ale aktorskie intermedia budujące narrację. Prowadzone przez Stefana Müncha w dobrym tempie, ze znawstwem tematu i dużym poczuciem humoru; wywołujące na widowni śmiech, ale nie rechot, na czym bardzo zależało reżyserowi Stefanowi Szaciłowskiemu.

I często zaskakujące, jak choćby to, gdy Andrzej Knap porzucił dyrygencki pulpit, by… zaśpiewać fragment arii Skołuby ze „Strasznego dworu”. Owe intermedia pozwoliły też na nader zgrabne połączenie w spójną całość utworów pochodzących z rozmaitych dzieł i gatunków scenicznych.

Jest niepisaną regułą, że do koncertów takich jak „Miłość, zdrada i kłopoty” wybiera się utwory znane i lubiane przez słuchaczy, artystom zaś pozwalające na zaprezentowanie skali ich umiejętności. A to sprawia, że każdy może znaleźć w programie coś dla siebie. Budzących najwyższe uznanie utworów było wiele, a o dwóch mogę z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że były klasy światowej. Pierwszy z nich to aria Cavaradossiego „E lucevan le stelle” z III aktu „Toski” w wykonaniu Mirosława Niewiadomskiego. Znakomity tenor zaśpiewał ją fantastycznie, z niezwykłym wyczuciem dramaturgii, w sposób godny największych scen operowych. Nigdy wcześniej nie słyszałem w Lublinie tak znakomitego wykonania tej arii. Drugim z owych zachwycających utworów była wylansowana przez Andreę Bocellego pieśń „Vivo per lei”. Słyszałem ją wcześniej w kilku różnych wykonaniach i nie mam żadnych wątpliwości, że to lubelskie - Doroty Laskowieckiej i Witolda Matulki - było najlepsze. Nie zawaham się powiedzieć wręcz, iż ci artyści uszlachetnili ten utwór, wprowadzili go na poziom, jakiego zazwyczaj nie osiąga. Takich wykonań nie zapomina się nigdy. A trzeba dodać, iż oboje zaprezentowali się świetnie również w występach solowych: Laskowiecka w przepięknym czardaszu Maricy „Gdzie mieszka miłość”, zaś Matulka - w nieśmiertelnym evergreenie „Brunetki, blondynki”.

Ale również inni wykonawcy pokazali się z jak najlepszej strony. Marian Josicz w kupletach Doolittle’a jak zwykle imponował werwą i poczuciem humoru, i po raz kolejny dowiódł, że ma to „coś”, co pozwala mu zdobyć publiczność na własność, gdy tylko pojawi się na scenie.

Anna Barska ujmowała lekkością i wdziękiem w „Przetańczyć całą noc” oraz „Tangolicie” z „Balu w Savoyu”, zaś Kamil Pękala świetnie spisał się w ariach Escamilla z „Carmen” oraz Figara z „Cyrulika sewilskiego”. Wreszcie - Agnieszka Kurkówna w bodaj najlepszym wykonaniu poruszającego songu Fantyny z „Nędzników”, jakie miałem okazję słyszeć.

Na zakończenie koncertu publiczność zgotowała artystom zasłużoną owację na stojąco. Wypada tylko życzyć, by kolejne realizacje Teatru Muzycznego kończyły się podobnie.