Światowy Dzień Deskorolki 2023 w Warszawie. Fani jazdy na desce zdominowali Śródmieście. Odwiedzili kultowe miejsca

Obchodzy zaczęły się od spotkania przy pomniku Wincentego Witosa. Jednego z ulubionych miejsc miłośników deskorolki w Warszawie. Zawitała tam już na przełomie lat 80. i 90. XX wieku. Krótko po odsłonięciu pomnika w 1985 roku. Bo deskorolka pojawiła się w Polsce stosunkowo wcześnie i zdobyła dużą popularność. Następnie uczestnicy spotkali się w kolejnym kultowym dla siebie spocie, czyli w okolicach "Domu Partii". To dawna siedziba Komitetu Centralnego PZPR, a obecnie Centrum Bankowo Finansowe, w którym mieści się też wiele lokali gastronomicznych.

Na przełomie polski ludowej i demokratycznej trwał remont wspomnianego gmachu. Wówczas z desek i innych materiałów budowlanych utworzono prowizoryczny skatepark. W obu tych miejscach jest jeszcze, gdzie pojeździć, poskakać, potrenować nowe tricki. Chociaż łatwiej miejsce do tego znaleźć przy słynnym "Witosie". Z kolei nie można powiedzieć by dalej dało się pojeździć o trzeciej, prawdopodobnie najbardziej kultowej lokalizacji, czyli Capitolu, a dokładniej dawnym kinem Capitol przy placu Bankowym. Miejsce się zmieniło i nie ma możliwości by obecnie tam jeździć na deskorolce. Na koniec zaplanowano spotkanie w Woodparku, w Rembertowie, czyli pierwszym krytym betonowym skateparku w Polsce.

O deskorolce na przełomie lat 80. i 90. możecie więcej przeczytać w książce Filipa Kalinowskiego "Niechciani, nielubiani. Warszawski rap lat 90." W rozmowie z nami mówił tak:

Te pierwsze duże bastiony rapu - Ursynów, Mokotów czy też Śródmieście - charakteryzowały się sporą mieszanką klasową i ekonomiczną. Ursynów wręcz jak dowiedziałem się w trakcie przegrzebywania archiwów do tej książki był w ponad 60% inteligencki. I z tego właśnie wziął się warszawski rap, cała tutejsza kultura hiphopowa i wyprzedzająca je o moment deskorolka - z tego, że w jednym bloku mieszkały dzieci inteligencji i dzieci kryminału, dzieci tych, którzy w latach 90. się dorabiali i tych, którzy osuwali się za granicę dojmującej biedy, dzieci, które wspólnie słuchały tych samych kaset i jeździły na tych samych skejtowych miejscówkach. Być może gdyby wszędzie była bardzo jednorodna, stricte robotnicza, tkanka społeczna, to by tak masowe i mocne poruszenie nie nastąpiło.