Szorstki głos Żelaznej Dziewicy. Paul Di'Anno zaśpiewa w Lublinie

- Mam teorię: świat potrzebuje ludzi takich jak ja, żeby było o czym mówić - pisze Di'Anno w pierwszych słowach autobiografii "Bestia". I już na następnej stronie daje nam powód do rozmów, bo rozpoczyna niekończącą się litanię swoich nałogów, zaliczonych bójek, alkoholowo--narkotykowych libacji oraz łóżkowych podbojów. Plus co nieco o muzyce.

Di'Anno jest i był twardym gościem ze wschodniego Londynu. Typem, który idealnie pasuje do punkowego zespołu, w jakim zresztą zaczynał. Kapela nazywała się Paedophiles (Pedofile), ale była tylko krótkim przystankiem na drodze Anglika. Piosenkarz stawał za mikrofonem w Gogmagog, Battlezone, Praying Mantis, Killers, Rockfellas, autorskim Di'Anno i najważniejszym z ważnych, pierwszym z pierwszych: Iron Maiden. Z Żelazną Dziewicą nagrał dwa pierwsze albumy, "Iron Maiden" i "Killers" , po czym został z grupy zwolniony (wedle niektórych źródeł) lub też z niej odszedł (tak twierdzi on sam). Pierwsza wersja ma sens. Di'Anno miał w tamtym czasie spore problemy z alkoholem i narkotykami, co rzekomo przekładało się na jego formę wokalną i notoryczne zawalanie terminów. Druga też jest sensowna. Di'Anno uważa, że cała historia została rozdmuchana przez media i że całą winę za konflikt ponosi Steve Harris, basista i założyciel Ironów, którego eksfrontman uważa za "drugiego Hitlera". Niechęć do byłej formacji przybrała takie rozmiary, że Paul przez lata odmawiał wykonywania na scenie numerów Iron Maiden.

Na szczęście mu przeszło i w muszli utwory IM usłyszymy. Ale uwaga: łatwe wpadanie w gniew mu nie przeszło (mimo specjalnego kursu kontroli gniewu). Kto zatem zechce go spytać: "Paul, czy Harris wywalił Cię z Ironów?" niech liczy się z konsekwencjami.

Paul Di'Anno, muszla koncertowa, 11 września, bilety 10 zł, do kupienia od września w Centrum Kultury