Sztuka pamięci, czyli jak wspierać bliskiego z alzheimerem

Choroby otępienne to zaburzenia funkcji poznawczych, a przede wszystkim pamięci. Według szacunków nawet 650 tys. Polaków ma jedną z chorób otępiennych, a najczęściej występującą jest alzheimer. Jak wynika ze statystyk GOV mimo, iż 2/3 przypadków chorób otępiennych stanowi alzheimer to zaledwie ok. 20 proc. pacjentów ma postawioną diagnozę lekarską. Dzieje się tak, ponieważ początkowe objawy są często ignorowane i nie są konsultowane z lekarzem. Chociaż na demencje może zachorować każdy, to szczególnie zagrożone są kobiety w podeszłym wieku oraz osoby, u których w rodzinie wystąpiły przypadki chorób otępiennych.

Do objawów, które mogą wzbudzić nasz niepokój należą przede wszystkim problemy z zapamiętywaniem nie tylko nowych informacji, ale także sposobu wykonywania codziennych czynności. We wczesnym stadium można również zauważyć problemy z wysławianiem się, zapominanie słów oraz gubienie wątku. Szczególnie niebezpieczne są zaburzenia orientacji i gubienie się w dobrze znanych miejscach. Objawom tym może towarzyszyć z jednej strony drażliwość i chwiejność nastroju, a z drugiej apatia czy zamroczenie.

Diagnoza podstawą, chociaż nie ma jednego „testu na alzheimera”

Diagnostyka choroby otępiennej zazwyczaj zaczyna się w gabinecie lekarza rodzinnego, który analizuje stan zdrowia pacjenta i kieruje na konsultację do specjalisty. Często do postawienia diagnozy potrzebny jest ciąg wizyt u specjalistów, m. in. neuropsychologa, neurologa czy psychiatry, który wykluczy ewentualne choroby psychiczne.

Chociaż choroba Alzheimera jest nieuleczalna, to lekarz może zalecić leczenie objawowe, które spowolni chorobę i złagodzi jej skutki. Konieczne jest jednak regularne przyjmowanie zaleconych preparatów, w odpowiedniej dawce. Nasilające się objawy oznaczają również konieczność opieki nad pacjentem.

Kiedy miłość nie wystarczy nie wolno wstydzić się pomocy

Opieka nad bliską osobą z alzheimerem jest wyzwaniem, które często zmienia życie całych rodzin. Wymaga to nie tylko przeorganizowania przestrzeni domowej, tak, aby była bezpieczna dla chorego, ale także nauki nowego sposobu komunikacji. Rozmowa z chorą osobą musi opierać się na jasnych komunikatach i spokojnym tonie. Konieczna jest także cierpliwość i pozwolenie pacjentowi na długie wypowiedzi, a także zrozumienie, że zmienność nastroju nie wynika z jego złej woli czy złośliwości. Nie można te wykluczyć sięgania pomocy z zewnątrz – zwłaszcza w zaawansowanej fazie choroby, gdy opieka staje się zbyt trudna, warto skorzystać z profesjonalnej pomocy.