Zaginieni mieszkańcy Lubelszczyzny: Tato, gdzie jesteś?

Wysiadł z autobusu i...
Stanisław Żołnierowicz wracał 20 września do domu. Na nagraniach z miejskiego monitoringu widać, jak wysiada z autobusu nr 6 przy ulicy Romera. Idzie w stronę przejścia dla pieszych, a potem w kierunku domu. Do przejścia ma kilkaset metrów. Na miejsce jednak nie dociera...

- Od tego czasu chodzę tą trasą każdego dnia. Zaczepiam ludzi. Zaglądam w jakieś zakamarki. Naklejam plakaty. Wysyłam maile. Odwiedzam jego znajomych i kolegów z pracy - wylicza pani Karolina. - I nic. Nie dostałam ani jednego sygnału. Tata po prostu zniknął.

Ludzie na osiedlu uważają, że pan Stanisław mógł po prostu porzucić dom.

- Dobrze to mu się tam na pewno nie żyło - mówi jeden z sąsiadów. - Byli z żoną po rozwodzie, ale mieszkali pod jednym dachem. Wie pani, jak to jest. Ciągle kłótnie i napięcie. Nigdy się nie skarżył, ale mógł mieć tego dość.

Karolina w ten scenariusz jednak nie wierzy. Owszem, w domu źle się działo, ale gdyby tata chciał to wszystko rzucić, na pewno spakowałby się. Zabrałby ukochanego psa. I wysiadł z autobusu nie przy domu, tylko przy dworcu.

- Przede wszystkim powiedziałby mi o swoich planach. W domu różnie było, ale ze mną zawsze miał bardzo dobry kontakt. Przecież to mój tatuś! - argumentuje.

Czasem mają dość
Żołnierowicz, podobnie jak ponad 40 innych mieszkańców Lubelszczyzny, jest poszukiwany przez Fundację ITAKA.
- W ubiegłym roku w Polsce zaginęły 963 osoby, z tego 18 mieszkańców Lublina i najbliższych okolic. Tylko w tym roku otrzymaliśmy już zgłoszenia o 20 zaginionych lublinianinach - mówi Zuzanna Ziajko, dyrektor zespołu, specjalista ds. poszukiwań Fundacji ITAKA. - Najwięcej zgłoszeń napływa jesienią.

Dlaczego giną? Zwykle padają ofiarą wypadków lub przestępstw. Przyczyną zaginięcia osób powyżej 60. roku życia bardzo często są też wylewy, zawały, padaczka i choroba Alzheimera.

- Jako NN znajdowani są potem w szpitalach, placówkach opieki socjalnej lub w kostnicach - mówi dr Mirosława Majdaniec, psychiatra zajmująca się terapią rodzin osób zaginionych. - Bardzo złym sezonem jest koniec lata i początek jesieni. Odnotowujemy wtedy więcej zaginięć niż zwykle. To bardzo trudny czas dla osób borykających się z depresją i schizofrenią. Niektórzy z nich popełniają wtedy samobójstwa. Niestety, z roku na rok na ten krok decydują się coraz młodsi ludzie. Inni opuszczają domy w zaostrzeniu choroby. Ponieważ nie kontrolują wtedy swojego zachowania, mogą paść ofiarą przestępstwa lub może im się zdarzyć nieszczęśliwy wypadek.

Znikają jednak również ludzie zdro-wi. Wielu z nich świadomie zrywa kontakty z bliskimi.

- Z różnych powodów postanawiają skończyć ze swoim dotychczasowym życiem. Chcą rozpocząć nowe i niestety brak im odwagi, aby poinformować o swojej decyzji najbliższych - mówi Zuzanna Ziajko.

Bezsilność jest straszna
Piotr Paweł Mróz ostatni raz był widziany 7 września w szpitalu w Międzylesiu. Trafił tam po tym, jak błąkał się po podwarszawskich domach prosząc o wskazanie drogi do Lublina.

- Lekarze wypisali go, bo wtedy nie był jeszcze poszukiwany - mówi Monika Górska, bratowa zaginionego. - Być może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby policja od razu przyjęła nasze zgłoszenie o zaginięciu. Policjant, który zna Piotra z widzenia, powiedział nam jednak wtedy, że ze zgłoszeniem można poczekać, bo szwagier pewnie poszedł do kolegi i niedługo wróci.

Rodzina Piotra twierdzi też, że nie czuje wsparcia. - Mam wrażenie, że nikt nic nie robi. Kiedy prosimy o jakieś informacje, to policjanci nie mogą ich znaleźć. Kiedy coś proponujemy, zwyczajnie odmawiają - mówi pani Monika. - Nasza bezsilność wobec tego zaginięcia jest straszna.

Happy endy się zdarzają
36-letni Wojciech Rybak 27 września nie wrócił do domu z pracy. Szukali go rodzina i znajomi. Cały Lublin oklejono naprędce wydrukowanymi plakatami.

- Mieliśmy od razu bardzo dużo informacji. Dzwonili ludzie, którzy widzieli męża obok naszego domu na osiedlu Nałkowskich i na Czubach, w okolicach przedszkola, do którego odprowadzał naszą córeczkę - opowiada Beata Czapska-Rybak, żona zaginionego. - Wszystkie sygnały przekazaliśmy policji, ale tylko dzięki naszym działaniom mąż się znalazł.

Kobieta razem z przyjaciółką zareagowały na jedną z informacji o tym, że ktoś widział jej męża. Razem jeździły po Lublinie. - Zobaczyłam Wojka dosłownie dwa przystanki od domu. Nie poznał mnie, ale był żywy - cieszy się żona. - Teraz jest w szpitalu. Lekarze sprawdzają, co mu się stało. Wierzymy jednak, że wszystko będzie dobrze.

Czy jest nadzieja?
- Nie wiem, obawiam się, że syn już się nie znajdzie - przyznaje Andrzej Żukowski, ojciec zaginionego w 2007 roku Mateusza. Chłopiec miał wtedy 10 lat. - Minęło już tyle czasu. Tyle osób obiecywało nam pomoc. Nawet w tamtym roku prywatny detektyw zapowiadał przełom w tej sprawie i nic.

- Kiedy umiera nadzieja? - pytam.

- Kiedy człowiek zostaje z tym bólem zupełnie sam, bo nikt już nawet nie pyta, jak idą poszukiwania. Bo wiadomo, że żadnych poszukiwań na serio się już nie prowadzi - mówi.

Z danych Fundacji ITAKA wynika, że spośród osób zaginionych znajdujących się w jej bazie danych, odnajduje się 90 procent dzieci i nastolatków oraz 80 procent osób dorosłych.

- Z tej liczby około 15-20 procent osób odnajduje się niestety martwych. Z tego sześć na dziesięć osób to ofiary przestępstw - mówi Zuzanna Ziajko.

Pozostali nie odnajdują się nigdy. Nazwisk zaginionych, którzy się nie odnajdują, nie usuwa się jednak z bazy danych nawet wtedy, gdy wiek takiej osoby wskazuje na to, że już na pewno nie żyje. Nie robi się tego, by nie sprawiać dodatkowego bólu rodzinom.