Christoph de Babalon w Galerii Labirynt

Muzykę de Babalona określa się mianem: gabber, breakcore, drum’n’bass, dark ambient, noise. Na dobrą sprawę można się z tym zgodzić, ale - moim zdaniem - niemieckiemu artyście najbliżej do romantyzmu. Nie, nie żartuję.

W połowie XIX wieku europejscy artyści odwrócili się od klasycyzmu i oświecenia. Zaczęli krytykować racjonalizm, metody "szkiełka i oka", industrializm. W sztuce liczyły się emocje, także te o mrocznej proweniencji, przerażenie i groza stały się drogą estetycznego zachwytu. Shelley, Coleridge,Poe w literaturze, Spohr, Weber w muzyce - ich romantyzm miał więcej wspólnego z amerykańskimi horrorami niż można by się spodziewać po dziełach pokrytych muzealnym kurzem. W takim towarzystwie de Babalon czułby się znakomicie. I nie ma znaczenia, że urodził się ponad sto lat później, ani że używa zupełnie innych środków wyrazu. O jego nagraniu "If You’re Into It, I’m Out Of It" Thom Yorke z Radiohead powiedział, że jest "najgroźniejszą płytą, jaką ma w swojej kolekcji", a o twórczości Niemca mówi się, że pełna jest "odjechanych beatów, wielkich i mrocznych przestrzeni i bezustannej melancholii".

On sam zresztą też mówi, jak romantyk:
- Sampluję raczej atmosferę niż muzykę. Używam na przykład nagrań kogoś płaczącego w kącie dużego pokoju, gdy za oknem pada deszcz. Ktoś kaszlący w momencie, gdy orkiestra gra pianissimo. Jakąś zabłąkana duszyczka śpiewająca w metrze, którą obszczekuje pies - opowiadał w wywiadzie przeprowadzonym przez Aleca Empire’a.

Na pytanie Empire’a o tę ponurą naturę jego utworów odpowiedział: - Nastroje, z którymi chciałem pracować, pochodzą gdzieś z głębi mnie. Jakaś forma melancholijnego wyczekiwania. Może łez, wszechświat smutku, romantyczna apokalipsa.
Takie słowa spokojnie mógł-by wypowiedzieć np. Piotr Czajkowski.

Podobieństwo do twórców z XIX wieku widać także w tematyce. Płyta "Scylla & Charybdis" powstała na bazie greckiego mitu o nimfach przemienionych w potwory morskie. W romantyzmie album uznano by pewnie za muzykę programową, ba! może nawet za poemat symfoniczny. Zresztą kilka cech wspólnych można znaleźć w samej materii muzycznej: ciężkie, gęste faktury, silne kontrasty, dramatyczne wzniesienia, różnice dynamiki, gra barwą dźwięku.

Nie wiem, co na taką paralelę powiedziałby sam Babalon i pewnie się nie dowiem, bo prawie w ogóle nie udziela wywiadów. Pozostaje tajemniczy, skry-ty gdzieś w cieniu przemysłu muzycznego. Tu akurat bliżej mu do muzyków średniowiecza.

Sobota, Christoph de Babalon, Galeria Labirynt, ul. Grodzka 5a, godz. 21.00, bilety 10 zł