Dwugłos o ustawie antyaborcyjnej: Zmienić przepisy czy nie?

TAK - Magdalena Łońska, lubelski koordynator regionalny Fundacji Pro - prawo do życia
Prawo należy zmienić jak najszybciej, bo nadal są ofiary obecnej ustawy, czyli bezbronne dzieci. W wyniku kompromisu, który obecnie obowiązuje, około tysiąca dzieci rocznie ginie poprzez dokonanie aborcji. Jeżeli jakieś prawo pozwala na zabijanie dzieci, to jest to złe prawo.

Aktualne przepisy przewidują trzy przypadki, w których można dokonać legalnej aborcji w Polsce (gwałt, zagrożenie życia matki i wady genetyczne płodu).

Głównym założeniem naszego nowego projektu jest ich wykluczenie. Według niego każdy, kto umyślnie spowoduje śmierć poczętego dziecka, powinien być ukarany. Zgodnie z proponowanymi zmianami w kodeksie karnym groziłoby mu od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności.

W dyskusji na temat aborcji pojawia się argument, że dziecko, które rodzi się z wadami genetycznymi czy niepełnospraw-nością, bardzo cierpi i odczuwa ból. Naszym zdaniem, nie zabija się chorych i cierpiących ludzi, ale się im pomaga. Według odwrotnej logiki, którą podają zwolennicy aborcji, należałoby uśmiercić pacjentów szpitali. Cierpienie nie sprawia, że czyjeś życie jest mniej wartościowe.

Należy zwrócić uwagę na fałszywe informacje o tym, że będziemy karać ciężarne za nieumyślne poronienie. Nie ma to nic wspólnego z prawdą. Nie mamy zamiaru zamykać do więzienia kobiet, które poroniły. To wielka tragedia, a nie celowe działanie aborcyjne.

Uważamy, że ochrona dzieci jeszcze nienarodzonych powinna być w Polsce całkowita. Ludzi się nie zabija. I powinno to dotyczyć także dzieci, które nie mogą się bronić. W związku z postępem medycyny, można próbować różnych form ratowania zdrowia dziecka.

O zakazie aborcji w Polsce mówimy od kilku lat. Społeczeństwo coraz bardziej popiera ten pomysł. W 2015 r., udało się nam zebrać w całym kraju ponad 400 tys. podpisów pod propozycją całkowitego zakazu aborcji.
NIE - Magdalena Łuczyn, z wykształcenia filozofka, z wyboru feministka, aktywistka i trenerka
Aktualna dyskusja na temat aborcji w Polsce nie toczy się na poziomie merytorycznym. Zauważmy, że biorą w niej udział głównie księża i politycy. Z kolei, przedstawiane argumenty są silnie nacechowane emocjonalnie. Uważam, że jest to wykorzystywanie ludzkich tragedii do zdobycia kapitału politycznego.

Pomysł zaostrzenia ustawy z 1993 r. o „Planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży” budzi mój sprzeciw, ponieważ nie bierze się pod uwagę faktycznej sytuacji. W wielu sytuacjach aborcja ze wskazań medycznych ma na celu ratowanie życia matki lub skrócenie cierpienia płodu. W przypadku ciąży w wyniku przestępstwa kobieta nie podejmuje decyzji o współżyciu z własnej woli. Zaznaczam, że kobiety, które kierując się swoim światopoglądem nie decydują się wówczas na terminację, mają do tego prawo. Absolutnie nikt ich nie zmusza do aborcji.

W tej debacie chciałabym słyszeć wypowiedzi ginekologów, stykających się na co dzień z takimi przypadkami. Brakuje mi wypowiedzi kobiet, które podjęły te trudne wybory. Zarówno decydując się na aborcję, jak i na urodzenie. Niemal w ogóle nie pojawiają się wypowiedzi mężczyzn-ojców. O nich całkowicie się zapomina, a przecież także uczestniczą w poczęciu i wychowaniu dzieci.

Aborcja jest ostateczną decyzją, nie przeprowadza się jej dla przyjemności. Mówienie w takich przypadkach o morderstwie jest manipulacją nastawioną na wywołanie przykrych skojarzeń i nie ma nic wspólnego z prawdą.

Jako kobieta i obywatelka życzę sobie racjonalnej dyskusji wokół tematu praw reprodukcyjnych i sytuacji kobiet w ogóle. To jest ten moment, aby osoby chcące żyć w świeckim kraju zabrały głos. Pamiętajmy, że do męczeństwa nie można zmuszać.