Karol Zieliński: Moje motto? Nie tracę nadziei, ona miłość śle

Dlaczego wybrał pan akurat harmonijkę?
Fascynowała mnie też gitara i pianino, ale do tych instrumentów potrzeba obu rąk dobrze sprawnych. Od dzieciństwa mam niedowład prawej strony ciała, poruszam się o kuli, dlatego też sięgnąłem po harmonijkę. Poza tym słuchałem dużo Dżemu, w którym Rysiek Riedel grał na harmonijce. Na pierwszym roku historii kupiłem instrument i sam nauczyłem się jego podstaw. Po studiach olśniło mnie, żeby zrobić coś więcej. Wziąłem lekcje gry poprzez Skype’a i dalej zapisałem się na warsztaty bluesowe w Puławach.

W grudniu ukazała się pana płyta „Pieśń nadziei”.
Marzyłem o duecie akustycznym. Dzięki znajomościom z warsztatów poznałem Marcina Kruka. Nagraliśmy kilka płyt, ale za naszą wspólną płytę można uznać album „Pieśń Nadziei”. Jest ona sygnowana moim nazwiskiem ze względu na harmonijkę i to, że jestem autorem większości tekstów. W warstwie muzycznej poruszamy się na pograniczu bluesa i ballady poetyckiej.

O czym są teksty?
Dotykają one głównie skomplikowanej natury ludzkich wyborów, niełatwych, fascynujących relacji uczuciowych, ale też problemów społecznych jak walka z wykluczeniem. Album mówi o tym, że warto żyć, bo życie może nas zaskoczyć. Pojęcie niepełnosprawności jest względne. Każdemu coś dolega, czujemy się jak normalni ludzie i chcemy też normalnego traktowania. Pokutuje jeszcze takie przeświadczenie, że nie można się cieszyć, tylko trzeba być użalać się nad swoim losem. Za najważniejszy cytat swojego tekstu uważam: „nie tracę nadziei, ona miłość śle.”

Dzisiaj premiera teledysku do utworu z tej płyty.
Teledysk zostanie opublikowany w o godz. 18. na kanale Vintage Sessions na Youtube. Na tym samym kanale był umieszczony pierwszy klip do utworu „Ponad moje siły”. Teledysk do piosenki tytułowej „Pieśń nadziei” kręcony był w Studiu Wesoła 24, czyli w studiu, w którym nagrywano cała płytę.