Lubelszczyzna: nikogo nie obchodzi los niesłyszących

Monika Szymanek z Lublina walczyła o tytuł miss niesłyszących

Decyzję o zamknięciu Specjalistycznego Ośrodka Diagnozy i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu przy ul. Leszczyńskiego w Lublinie podjął Polski Związek Głuchych. Zapadła pod koniec września, ale rodzice zostali o niej powiadomieni dopiero w ubiegłym tygodniu. - Postawiono nas i nasze pociechy przed faktem dokonanym. Nie pozwolimy się tak traktować. To jedyna placówka w województwie, która przygotowuje niesłyszące dzieci do normalnego życia, uczy migać, czytać z ruchu ust, nawet mówić - mówi Elżbieta Szymanek, której dorosła dziś córka jest wychowanką ośrodka.

"Dzieci niesłyszące otrzymują tu kompleksową rehabilitację. Mają zajęcia z logopedą, psychologiem i pedagogiem. Placówka przez 47 lat radziła sobie ze zmianami gospodarczymi, politycznymi oraz finansowymi. Dlaczego właśnie teraz ma przestać istnieć" - pytają rodzice dzieci z wadami słuchu w piśmie do Polskiego Związku Głuchych. Jeszcze w tym tygodniu mają zamiar spotkać się z zarządem PZG.

Tymczasem szefostwo poradni bezradnie rozkłada ręce. - Nasi pracownicy dostali już wypowiedzenia, pracę straci w sumie dziewięć osób - mówi Anita Riha, kierowniczka placówki. - Jak nie wiadomo o co chodzi, chodzi o pieniądze - dodaje.

Decyzja PZG jest nieodwołalna. - Fundusze, jakie poradnia dostaje z NFZ-u i PFRON-u, są zbyt małe. Nas nie stać na utrzymanie lubelskiego ośrodka, bo sami funkcjonujemy dzięki dotacjom - wyjaśnia Danuta Stępień, sekretarz PZG. - Klamka zapadła. To tak jak w gospodarstwie domowym, żadna rodzina nie zadłuży się, jeśli nie jest wypłacalna. My też nie możemy, mimo że lubelska poradnia jest jedną z najstarszych w kraju - ucina.

- Staniemy na głowie, by ośrodek wciąż działał. Jego wychowankowie to m.in. studenci i doktoranci lubelskich uczelni. Gdyby nie poradnia, skończyliby pewnie jako bezrobotni , zupełnie nieprzystosowani do "normalnego" życia - tłumaczy Urszula Nadzieja, mama niedosłyszącej Oli, studentki UMCS.