Nowe zabytki archeologiczne w regionie. To fragment topora i grot strzały

Do Muzeum Narodowego w Lublinie trafią niebawem odkryte na Lubelszczyźnie kolejne zabytkowe fragmenty uzbrojenia pochodzące z epoki neolitu i brązu.

Pierwszy z zabytków został znaleziony w Łuszczowie w gminie Wólka podczas robót budowlanych. Jest to fragment kamiennego topora z guzikowatym obuchem. Zachowany górna część ma długość ok. 5,5 cm, natomiast średnica obucha wynosi 4,5 cm.

Tego typu wytwory należy wiązać z neolityczną kulturą pucharów lejkowatych. Topory z guzikowatym obuchem w większości spotykane są w obiektach grobowych. Natomiast na terenie osad spotyka się je rzadko i przeważnie we fragmentach. Nie były one wykorzystywane przy codziennych pracach, ale zaliczano je do tzw. "przedmiotów prestiżowych". Są też określane jako „czekany bojowe” i mogły być używane były jako broń. Niewykluczone, że stanowiły zarazem atrybut władzy.

W naszym regionie pozostałości osadnictwa ludności kultury pucharów lejkowatych zgrupowane są głównie na Płaskowyżu Nałęczowskim. Stanowiska tej kultury zarejestrowane są również na terenie Lublina i w jego okolicy - na cmentarzysku na Sławinku oraz w Krężnicy Jarej.

Drugi z zabytków odkryty został w sąsiedztwie Zalewu Krępieckiego. Przedmiot ma charakter retuszowanego krzemiennego narzędzia. Jest częściowo zachowany i ma długość 4,5 cm i szerokość 2,7 cm. Według prof. Jerzego Libery i dr. Piotra Mączyńskiego z Instytutu Archeologii UMCS narzędzie to można traktować jako niewielkie płoszcze, które prawdopodobnie pełniło rolę grotu. Potwierdzą to jednak dopiero dalsze badania mikroskopowe.

Według wstępnych przypuszczeń zabytek pochodzi z wczesnej epoki brązu i jest związany z kulturą mierzanowicką. Na terenie Lublina związanych jest z nią kilka punktów osadniczych, np. na wzgórzu Czwartek, w miejscowościach Prawiedniki oraz Dąbrowica. Odnotowano je także m.in. np. na terenie dawnej dzielnicy Piaski, w Krężnicy Jarej czy w Piotrowicach Wielkich.