Odszedł Wojciech Pestka, pisarz, człowiek wielkiego serca

W 2013 r. za zasługi w promowaniu kultury i historii Polski na Białorusi, Litwie, Łotwie, Ukrainie na wniosek ambasadora RP na Ukrainie Henryka Litwina został uhonorowany odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, w 2015 r. Ukraińska Fundacja
Kultury przyznała mu Medal „Za Wierność Przesłaniu Poety”, zaś w 2022 r. odznaczony został srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”. Wyróżniony został także przez Prezydenta Lublina medalem z okazji jubileuszu 700-lecia miasta. W uzasadnieniu znalazło się sformułowanie: „W dowód uznania za wkład i zaangażowanie w rozwój Miasta oraz zasługi na rzecz jego Mieszkańców z podziękowaniem za podejmowanie działań inspirujących przyszłość i kształtujących tożsamość lokalną Lublina”.

Był laureatem wielu nagród literackich, w tym: Międzynarodowej Nagrody Literackiej im. Hryhorija Skoworody (2012, Ukraina), Międzynarodowej Nagrody Literackiej im. Mikołaja Gogola (2013, Ukraina), Literackiej Nagrody im. Bolesława Prusa (2013),
Nagrody Marszałka Województwa Lubelskiego (2019), Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2020). Jego książki przełożono na kilkanaście języków. Na podstawie jego powieści „powiedzcie swoim” powstał film „Klecha” o męczeńskiej śmierci ks. Romana Kotlarza z rąk funkcjonariuszy SB i protestach robotników w Radomiu w roku 1976.

Lublin często pojawiał się w twórczości Wojciecha Pestki, ulice współczesnego grodu nad Bystrzycą są tłem powieści „Mój mąż frajer” (Kraków 2017) czy zbioru opowiadań „Ballada o Żyletce” (Warszawa 2015). Tematem, który nie przestawał go fascynować, był Wschód, polskie Kresy, stosunki międzyludzkie. Tym problemom poświęcona jest bestselerowa trylogia-reportaży „Do zobaczenia w piekle” (2009). „Gdyby Polacy nie byli Polakami” (2019), „Diabelska maszyna do szycia” (2020). Nie unikał spraw trudnych, śmiało sięgał po tematy dramatyczne i drastyczne. Nie koncentrował się jednak wyłącznie na przeżyciach Polaków, nie rozpamiętywał jedynie polskiego bólu, ale wsłuchiwał się w relacje Ukraińców, Białorusinów, Żydów, Łotyszy i rejestrował ich doświadczenia. Tworzył dzieła o wymiarze uniwersalnym, o losie jednostki w systemie totalitarnym. Te książki dalekie są od powszechnie dziś panującej, ,,poprawnościowej” historii, to głębokie, poruszające traktaty o paradoksach dziejów i koszmarach ludzkiego losu.