Pomoc dla rodziców w najtrudniejszych chwilach. Wolontariusze szyją ubranka dla zmarłych niemowląt

Chodzi o kocyki, rożki, czapeczki i szatki. Ubranka tak małe, że nie da się ich kupić w żadnym sklepie, przekazuje szpitalowi Paula Sowa, wolontariuszka z województwa lubelskiego. Sama przeżyła kilkukrotnie stratę dzieci, teraz pomaga innym rodzicom w najtrudniejszych chwilach. - Stąd wiem, jak bardzo osoby, które borykają się z utratą, potrzebują wsparcia. Zostałam wolontariuszką Fundacji "Tęczowy Kocyk", ponieważ spodobała mi się jej idea. Dwa lata temu rodziłam w szpitalu przy Jaczewskiego, córeczka przeżyła na szczęście, ale 3,5 miesiąca spędziłam w szpitalu. Wtedy wyszłam z inicjatywą, aby również SPSK4 objąć naszym patronatem - mówi Paula Sowa, wolontariuszka Fundacji "Tęczowy Kocyk", która szyje dziecięce ubranka.

Fundacja współpracuje z 300 szpitalami i hospicjami w całej Polsce. W województwie lubelskim działają od czterech lat. Ubranka szyją wolontariusze z całej Polski. Są to ubranka dla niemowląt, które zmarły przed narodzeniem lub tuż po swoim przyjściu na świat. Rodzice otrzymują także zestawy upominkowe zawierające karteczki z wierszem oraz niezapominajkę i motyla. Niezapominajka ma na celu przywoływanie pamięci o dziecku, motyl jest międzynarodowym symbolem dziecka utraconego.

- Zgłaszają się do nas nawet mamy, które poroniły w 8 tygodniu ciąży. Otrzymują od nas wtedy rożki do otulenia maleństwa, aby pochować je z godnością. To jest ważne w procesie pożegnania z utraconym dzieckiem - dodaje Paula Sowa.

Psychologowie zwracają uwagę, że poronienie i strata dziecka jest dla matki szczególnie trudnym przeżyciem. Jednym z ważnych elementów w procesie wsparcia rodziców jest pomoc w urealnieniu sytuacji. - Często dopiero zobaczenie lub dotknięcie dziecka pozwala na osadzenie się w sytuacji i zostawienie tych trudnych przeżyć za sobą. W procesie pożegnania pomocne są ubranka uszyte przez wolontariuszy „Tęczowego Kocyka”. Widok ładnie ubranego dziecka daje mamie większy spokój, pozwala na skonstruowanie sobie pozytywnego wyobrażenia o własnym dziecku i zachowania go w sercu. Stanowi też sposób uczczenia utraconego dziecka. Może sprawić, że rodzice w swoim smutku poczują ulgę – wyjaśnia dr n. med. Aneta Libera, psycholog z SPSK4.