Przyjaciele żegnają twórcę „Loży 44”

Jako o lekarzu trudno mi mówić. O tym mogą mówić kobiety, które leczył. Miedzy innymi moja żona, której uratował życie. Cierpiał, kiedy zdrowie nie pozwalało mu już kontynuować zawodu lekarza.

Był przede wszystkim lekarzem, ale również artystą. Stąd nasza znajomości i przyjaźń. Czterdzieści lat temu na ulicy zatrzymał się szary wartburg. Otworzyły się drzwi i usłyszałem – panie Rogalski, pan wsiądzie. Wsiadłem. Zaprosił mnie do współpracy.

Był autorem, reżyserem, poetą i artystą teatru. Był założycielem zespołu Bractwo Satyryczne „Loża 44”. Dzięki jego wrażliwości i wsparciu udało mi się zharmonizować z całym zespołem wykonawców. Zrealizowałem z „Lożą 44” cztery sztuki sceniczne i kilkanaście programów telewizyjnych.

Niezmiennie zżymał się, kiedy mówiono o jego twórczości, że to kabaret. W pewnym sensie miał rację. Czasy były takie, że mówienie wszystkiego i wprost było niemożliwe. Cenzura robiła swoje. Trzeba było używać aluzji, rozkręcać słowa przeinaczając znaczenia. Ta forma była metaforyczna, głęboka i poetycka.

Zawsze cieszył się kiedy mu opowiadałem o bardzo pochlebnych ocenach wybitnych ludzi teatru o „Loży 44”. Był to wspaniały zespół. Niesamowicie zżyty ze sobą artystycznie, życiowo i towarzysko. Irek miał świadomość tego co stworzył.

Mimo że przestaliśmy już tworzyć, nadal spotykaliśmy się przynajmniej raz w roku. Właśnie w sobotę 15 kwietnia, kiedy spotkaliśmy się, doktor Szymański był już w szpitalu. Pewnie był duchem z nami. W nocy odszedł.

Dzięki Irku, że byłeś z nami.
Jerzy Rogalski