Główne postacie sztuki to dwoje studentów - Ja oraz Karolina - próbujących rozwikłać zagadkę morderstwa sprzed lat. Ale prawdziwym bohaterem (czy raczej: antybohaterem) jest zbiorowość, lokalna społeczność. W zetknięciu z nią przybysze odkrywają ponury obraz polskiej prowincji. Jakże odmienny od tego znanego ze słodkiego do mdłości "Rancza", komediowego tryptyku Jacka Bromskiego czy góralskich gawęd księdza Tischnera. Autor sztuki przyznaje się do uczucia grozy, jakiego doznał w realnie istniejącym pierwowzorze Białego Dmuchawca. Po obejrzeniu spektaklu - łatwo go zrozumieć. Ale jeszcze bardziej przerażająca jest świadomość, że takich Białych Dmuchawców są w Polsce setki i pewnie wcale nie trzeba ich szukać daleko...
Niemalże sensacyjna akcja sztuki wciąga, ale śledząc ją, warto też zwracać baczną uwagę na wszelkie detale realizacji. One to bowiem stanowią o trafności obyczajowej obserwacji autora z jednej strony, i o scenicznym kształcie przedstawienia z drugiej. Właśnie z drobnych detali, czasem rozegranych na drugim lub dalszym planie powstaje świetna zbiorowa kreacja całego zespołu biorącego udział w spektaklu. Przykładem niech będzie choćby scena morderstwa, godna wręcz teatru Henryka Tomaszewskiego. A takich przykładów można bez trudu znaleźć więcej.
Na spektaklach "Białego Dmuchawca" często rozbrzmiewa śmiech na widowni. Ale "z tyłu głowy" pojawia się Gogolowskie pytanie: "Z kogo się śmiejecie?". Z kogo? Zobaczcie...
"Biały Dmuchawiec"; Teatr Osterwy; piątek - niedziela, godz. 19.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
