Top 21 trudnych do zapisania nazwy miejscowości z woj. lubelskiego. Przy ich pisaniu możesz mieć zagwozdkę. Czy je znasz?

Zawiłości języka polskiego płatają trudności podczas pisania dyktand, wypracowań, ale też w życiu codziennym. Niektórzy mieszkańcy województwa lubelskiego muszą poprawiać zapis swojej miejscowości. Powód? Ortografia, bo kiedy napisać "u" lub "ó", a kiedy "h" lub "ch". Nazwy z "rz" i "ż" tez nie są proste. Czy pozostaje zawsze sprawdzać zapis w słowniku, a może są triki do zapamiętania tych reguł pisania?

Sprawdź, które nazwy są skomplikowane. Kliknij w przycisk „zobacz galerię” i przesuwaj zdjęcia w prawo - naciśnij strzałkę lub przycisk NASTĘPNE.

Słownik Języka Polskiego podaje zasadę, że "u" zapisujemy:

• w wielu przyrostkach, np. -uch – dzieciuch, gnieciuch; -uchna – córuchna, matuchna,
• w formach czasu teraźniejszego zakończonych na -uję, -ujesz, -uje, np. prasujesz, pilnuję,
• ponadto literę u piszemy zawsze tam, gdzie nie ma uzasadnienia pisownia ó.

W przypadku wyrazów z "ó" trzeba pamiętać:

• jeśli wymienia się w formach fleksyjnych lub pokrewnych z samogłoską o lub e, np. pióro-pierze,
• w rdzeniach czasowników w formach jednokrotnych w opozycji do wielokrotnych, w których wymienia się z głoską a, np. skrócić-skracać,
• w cząstce -ów występującej jako końcówka lub część przyrostka,
• w niewielu wyrazach na początku, np. ósemka, ósmy, ów, ówczesny, ówdzie,
• w pewnej liczbie wyrazów, w których nie zachodzi wymiana na o lub e, a których pisownia ma uzasadnienie historyczne, np. mózg, ogólny.

W przypadku zasad pisowni "ch" i "h" warto pamiętać:

• ch piszemy wtedy, gdy w wyrazach i formach pokrewnych wymienia się na sz, np. duch – dusza,
• h piszemy wtedy, gdy wymienia się na ż, np. Sapieha – Sapieżanka,
• ch piszemy na końcu wyrazu (wyjątek stanowi druh), np. dach,
• ch piszemy po s, np. schab,
• h piszemy w cząsteczkach hipo-, higro-, hydro-, hiper-, hekto-.

Literę "ż" piszemy, gdy:

• następują wymiany głoskowe:
• ż – g książka – księga,
• ż – dz księża – księdza,
• ż – h drużynowy – druh,
• ż – z mażę – mazać,
• ż – ź duży – duzi,
• ż – s boży – boski,
• występuje ona po literach r, l, ł: drżenie, rżeć, ulżyć, łże,
• wchodzi w skład partykuły -że lub tworzy partykułę -ż, np. jakże,
• występuje po literze n w wyrazach zapożyczonych, np. aranżacja,
• występuje w następujących wyrazach rodzimych i w formacjach od nich pochodnych: gżegżółka.

Połączenie liter "rz" piszemy, gdy:
następuje wymiana głoskowa rz – r, a w nielicznych przypadkach rr – rz, np.
dobrze – dobry, mirra – o mirze,
występuje w zakończeniach:
-erz, -arz: fałszerz, harcerz,
-mierz: ciśnieniomierz, Kazimierz,
-mistrz: kapelmistrz,
występuje po spółgłoskach: p, b, t, d, k, g, ch, j, w, np. przemoc, zaprzeć, brzmieć, brzydota,
– w formach stopnia wyższego i najwyższego przymiotników utworzonych za pomocą przyrostka -szy, np. młodszy, szybszy.