W Lublinie wystartowały Spotkania Folklorystyczne (ZDJĘCIA)

Wzrok przyciągała uroda paragwajskich senhorit i dziewcząt z Moraw, żywiołowość gości z Bułgarii, gracja ruchu tancerek i tancerzy oraz barwne stroje zespołu z Rosji. Mieszał się folklor z różnych stron świata; arabski z izraelskim, hiszpański z holenderskim, czeski z bułgarskim, litewski z ukraińskim i polskim. Nakładały się na siebie rytmy latynoskie, lewantyńskie, bałkańskie i słowiańskie. Było kolorowo, egzotycznie, ale także - za sprawą czterech lubelskich zespołów - swojsko. A może owo poczucie swojskości wynikało także z tego, że poprzednie odsłony Spotkań tak nas przyzwyczaiły do folkloru, że każdy traktujemy jako w pewnym sensie bliski nam.

Przed ratuszem uczestników festiwalu powitał prezydent Adam Wasilewski, a każdy z zespołów dał niewielką na początek próbkę swego repertuaru. Mieliśmy przedsmak tego, co przez najbliższe dni niepodzielnie zapanuje w lubelskiej kulturze.

Te króciutkie próbki zaostrzyły apetyty, zatem nic dziwnego, że na galowym koncercie inaugurującym Spotkania, w którym wystąpili wszyscy uczestnicy, publiczność do ostatniego miejsca wypełniła widownię Muszli Koncertowej w Ogrodzie Saskim. Jest regułą, że w programach takich zbiorowych prezentacji każdy stara się zaprezentować jak najefektowniej. Tak też było tym razem. Ów wieczorny koncert był prawdziwą eksplozją energii. Na wysokie obroty wprowadził publiczność już pierwszy występ - gospodarzy festiwalu, czyli Zespołu Pieśni i Tańca "Lublin" im. Wandy Kaniorowej. Nasi tancerze wyszli poza regionalne opłotki i zaprezentowali tańce Lachów Sądeckich w historycznej rzec można choreografii patrona Spotkań, Ignacego Wachowiaka. A "historyczność" tego występu polegała także na tym, iż I Reprezentację zespołu wsparli na ten raz tancerze z grupy seniorów, którzy pokazali, że jeszcze bardzo dobrze pamiętają, co się robi na scenie.

Potem zaś było coraz goręcej. Świetnie zaprezentował się zespół z Paragwaju, zwłaszcza w tym fragmencie, w którym piękne dziewczęta tańczyły z glinianymi dzbanami stojącymi na ich głowach. Dla mnie osobiście odkryciem był zespół z Holandii. Dość dobrze znam holenderski teatr tańca współczesnego, ale z tamtejszym folklorem spotkałem się po raz pierwszy i wrażenia mam jak najlepsze. Fenomenalną technikę zaprezentowały zespoły z Ukrainy (w tradycyjnym hopaku) i z Rosji (w tańcu Kozaków syberyjskich). Za każdym razem, kiedy mam okazję oglądać występy tancerzy zza naszych wschodnich granic, zastanawiam się, jak oni to robią, że nawet dzieci osiągają tam poziom zawodowców. I to w tańcach, w których niemal przekracza się granice akrobatyki. Pojąć to trudno, a opisać się nie da. To trzeba po prostu zobaczyć. Przypuszczam, że te koncerty, w których wystąpią zespoły ze wschodu będą należały do najliczniej oglądanych. To samo zresztą wróżę zespołowi z Kenii. Nasi goście z Afryki dotarli do Lublina dosłownie w ostatniej chwili i na scenę wyszli bez próby, właściwie "z marszu". A dali taki występ, że niemal namacalnie czuło się energię przepływającą między sceną a widownią.

I na koniec - smaczek - nazwijmy to tak - mundialowy. W czasie, gdy w RPA o półfinał Mistrzostw Świata grali piłkarze Hiszpanii i Paragwaju, na lubelskim Starym Mieście wspólnie koncertowały kapele z tych krajów. Różnica była taka, że u nas nie było zwycięzców ani pokonanych.