Wagnerowcy patrzą na Terespol. Felieton Jacka Borkowicza

Nazwałem ich bojownikami, ale to beznamiętne określenie słabo oddaje istotę sprawy. To prawdziwe psy wojny. Spośród podobnych zabijaków ongiś kompletował swoją armię nasz Aleksander Lisowski (stąd „lisowczycy”). Zaś w bliższych nam czasach – Oskar Dirlewanger, dowódca formacji, która obok niepospolitej waleczności w trakcie tłumienia Powstania Warszawskiego wsławiła się tam licznymi zbrodniami na ludności cywilnej.

Wiemy już kto nimi dowodzi: 47-letni Siergiej Czubko, pseudo „Pionier”, to weteran walk grupy Wagnera w Syrii oraz saharyjskiej Afryce. Ten człowiek wykonywał tam najbrudniejsze zlecenia, płynące prosto, acz dyskretnie, z samego Kremla. Teraz ściąga na Białoruś zaufanych kolegów, podobnych doń killerów z Czadu, Mali i Republiki Środkowoafrykańskej. Wrony z okolic Placu Czerwonego kraczą że podobno to on teraz ma, z woli Putina, przejąć dowodzenie całą grupą, w miejsce zbuntowanego Prigożyna.

Z „Pionierem” na czele czy bez niego, obecność wagnerowców zdążyła już napędzić stracha mieszkańcom 30-tysięcznych Osipowicz, a także leżącego nieco dalej Bobrujska, dokąd mołojcy co noc jeżdżą taksówkami „na baby”. Boją się także mieszkańcy Brześcia, gdyż na miejscowym poligonie pojawili się już „kursanci” spod znaku trupiej czaszki, symbolu Grupy Wagnera.

Brzeski poligon pod wsią Pryłuki leży zaledwie trzy kilometry od granicznego Bugu. To idealne miejsce na prowokację, gdyż stamtąd tylko skok do węzłowej stacji kolejowej Małaszewicze pod Terespolem. Łukaszenko już rozpowiada że jedynie usilną perswazją udaje mu się powstrzymać zapaleńców, chcących maszerować nie tylko na Terespol, ale też „Warszawę i Rzeszów”. Wiadomo, jednego dnia powstrzymuje, drugiego może posłać ich na polską granicę, tak jak wcześniej pogonił tam bliskowschodnich migrantów, tumanionych przez jego służby specjalne propagandą zachodniego Eldorado.

Od momentu zakończenia II wojny światowej jeszcze nigdy tego typu niebezpieczne – bo skrajnie nieprzewidywalne – źródło potencjalnego konfliktu nie znajdowało się tak blisko polskiej granicy. My na to patrzymy z lekkim dystansem, bo zdążyliśmy się już przyzwyczaić do długiej i nużącej wojny na Ukrainie. Bardziej niż odgłosy artyleryjskich wybuchów zza rzeki obchodzą nas rodzime przedwyborcze przepychanki. A tutaj rzeczywiście mamy „nieprzyjaciela u bram”, jak za Wołodyjowskiego. I nie chodzi o to by kogokolwiek straszyć. Wagnerowcy pod Terespolem to problem nie tylko dla Straży Granicznej, lecz dla nas wszystkich.