Lubelski Festiwal Folkloru: Koncert lepszych wrażeń (RECENZJA, ZDJĘCIA)

Wczorajsze spotkanie z folklorem zaczęło się na pierwszy rzut oka dość mało… folklorystycznie. Zespół Pieśni i Tańca Politechniki Lubelskiej rozpoczął bowiem swoje występy od piosenek i tańców starej Warszawy, które z ludowością kojarzą się słabo, choć w nurt folkloru miejskiego oczywiście się wpisują. Można zatem uzasadnić ich obecność w programie festiwalu, ale – powiem szczerze – osobiście fanem tego rodzaju folkloru zdecydowanie nie jestem; nawet Stanisława Grzesiuka wolę czytać niż słuchać. Na szczęcie zespół z Politechniki w kolejnych swoich wejściach zaprezentował repertuar taki, jakiego można było oczekiwać. I trzeba przyznać, że uczynił to w sposób jak najbardziej zadowalający. Suita lubelska wyglądała o wiele lepiej niż ta z czwartku w wykonaniu tańczących medyków. Nie zabrakło „Cygana”, a w „Tańcuj Macha” nie było rozdźwięku pomiędzy tempem muzyki i tańca. A swoją dobrą dyspozycję studenci z PL potwierdzili ładnie wykonanymi tańcami opoczyńskimi. I choć poprzednie spotkanie z tym zespołem – na krótkim koncercie po 3-Majowym Polonezie dla Lublina – jakoś mnie nie olśniło, to po wczorajszym występie nabrałem ochoty na szersze poznanie jego repertuaru.

Miejsca na żadne wątpliwości co do poziomu artystycznego nie pozostawił drugi z występujących wczoraj zespołów akademickich. Zespół Tańca Ludowego UMCS (od 31 maja br. noszący imię swego założyciela, Stanisława Leszczyńskiego) to wszak „firma” uznana i wielokrotnie sprawdzona zarówno w kraju, jak i za granicą. I wszelkie oczekiwania zostały spełnione. Tancerze ZTL zaprezentowali program bardzo atrakcyjny. Rozpoczęty efektownymi tańcami krakowskimi z udziałem Lajkonika, kontynuowany ciekawie skomponowaną Suitą łowicką i zwieńczony ich „numerami” popisowymi: Polonezem „Pożegnanie Ojczyzny” Michała Kleofasa Ogińskiego oraz brawurowym mazurem ze „Strasznego dworu” Stanisława Moniuszki. Te tańce zawsze ogląda się z wielką przyjemnością. Mam tylko jedną uwagę: wciąż nie mogę się przyzwyczaić do poloneza wykonywanego z szablami u boku. Być może jest to dopuszczalne, ale w pamięci tkwią mi słowa przedwojennego oficera: „przed balem szablę należy zostawić w szatni”. I nic na to nie mogę poradzić.

Wreszcie organizator festiwalu – Zespół Pieśni i Tańca „Lublin” im. Wandy Kaniorowej – tym razem reprezentowany przez grupy Lubelacy i Lubelacy I prowadzone przez Dorotę Kanior. Ci pierwsi wystąpili z tańcami podlaskimi, które widzieliśmy dzień wcześniej w wykonaniu zespołu z Uniwersytetu medycznego. I trzeba rzec, iż dopiero na tym wczorajszym koncercie zostały one pokazane w pełnej krasie. A należy pamiętać, że Lubelacy to nie jest grupa „dorosła’, lecz jeszcze młodzieżowa. Jednak dojrzałość artystyczna tancerzy znacznie przekracza to, co mówią ich metryki. Z jak najlepszej strony pokazali

się również Lubelacy I w tańcach orawskich, z nieodłącznym fragmentem muzycznym zagranym na pasterskich dzwonkach i nader energetyczną „Tyrci polką”. Młodzi „Kaniorowcy” po raz kolejny dowiedli, że bez problemów mogą rywalizować ze znacznie starszymi od nich tancerzami.

A dziś, o godz. 18 – koncert finałowy, w którym zaprezentują się wszystkie uczestniczące w festiwalu zespoły. Warto wybrać się do Muszli Koncertowej w Ogrodzie Saskim, by nasycić się folklorem na czas oczekiwania na lipcowe Międzynarodowe Spotkania Folklorystyczne.