Lublinianin Tomasz Kucharczyk objechał motocyklem Europę

Poniedziałek - 2 lipca

Rozpoczął się ostatni tydzień mojej wyprawy. Mając świadomość tego faktu, nie chce mi się już nawijać kilometrów i zwiedzać. Z drugiej strony jednak żałuję, że to wszystko się kończy. I gdyby w głowie nie siedziało mi, że za kilka dni będę w Lublinie, to z największą przyjemnością spędziłbym kolejnych sześć tygodni w trasie.
W Wiedniu jak w piekarniku. Cieszę się, że cały czas towarzyszyła mi piękna pogoda, ale sześć tygodni w temperaturach 30-40 stopni sprawiło, że znienawidziłem upały.

Zwiedzam więc miasto "na motocyklu". Bałem się, że ostatni tydzień będzie nudny, bo niewiele już mi zostało do zobaczenia i w sumie to nic nowego - wszędzie już kiedyś byłem. Jak bardzo się myliłem okazało się, kiedy zadzwonili moi przyjaciele Kamil i Kasia z propozycją spotkania na Słowacji. Miejsce spotkania oczywiście niezwykłe - profesjonalny tor wyścigowy "Slovakiaring" niedaleko Bratysławy. W dniach 3-4 lipca odbywały się tu szkolenia i zawody organizowane przez team Suzuki Grandys Duo.
Przybywam na miejsce jako pierwszy i w boksie dla zawodników z piwkiem w dłoni czekam na przyjazd moich przyjaciół.

Wtorek - 3 lipca

Kolejne niespodzianki. Dzięki uprzejmości rodziców Kasi spędzam noc w hotelu, a także, co ważniejsze, będę miał również możliwość wyszaleć się na torze motocyklem Pana Jarka. Motocyklistom nie muszę mówić, co to znaczy pojeździć po takim torze. Dla pozostałych w skrócie: to jest coś niesamowitego! Na prostej startowej ponad 200 na godzinę, tylko tyle, bo nie mamy sportowego motocykla, 150 w zakręcie, w tak dużym pochyleniu, że kolano niemal szura po asfalcie. Ogromny skok adrenaliny i ogromna przyjemność z jazdy. Do tego bardzo ważny element edukacyjny. Wielokrotnie już wspominałem, że w jeździe motocyklem bardzo ważne są umiejętności i ich nieustanne doskonalenie. Na koniec nutka rywalizacji, radość z bicia własnych rekordów i mamy mix, którego mogą nam pozazdrościć ci, którzy nie mogli tutaj przyjechać.

Środa - 4 lipca

Drugi dzień szkolenia. Jeździmy we czworo na zmianę dwoma motocyklami: Ja, Kamil, Kasia i jej Tata. Dopinguje nas najwierniejszy kibic, czyli mama Kasi - Pani Beata. Mamy też maskotki drużyny - przesympatyczne jamniki: Hondę i Majkę. Dzisiaj dzień zawodów. Ja niestety nie wystartuję, ale za to chłopaki z "grandysa" załatwili mi wjazd na tor do zdjęcia. Pozostali motocykliści nieźle się zdziwili, kiedy między nimi na starcie pojawił się motocykl z kuframi. Po zdjęciu nie ruszam jednak do wyścigu, bo byłoby to zbyt niebezpieczne. A przecież chodzi o to, żebyśmy mogli się uczyć i wyszaleć w miejscu bezpiecznym dla nas, otoczenia i pozostałych uczestników.

Kamil poprawił swój rekord całkiem wyraźnie, co skutkuje otrzymaniem pucharu. My też nie byliśmy gorsi, a o puchary powalczymy następnym razem! Wieczorem nasz team wyścigowy się rozstaje. Ja zostaję tu jeszcze na noc, a reszta ekipy rusza w drogę do domu. Zobaczymy się w następnym tygodniu.

Ledwo ostatnie polskie auto opuściło tor, a w boksach już rozkładają się słowaccy i czescy zawodnicy. W sezonie na torze niemal codziennie coś się dzieje. Jak nie motocykliści, to auta wyścigowe czy gokarty. Taki tor na pewno na siebie zarabia i nikt nie dokłada do jego prowadzenia. Dodam, że jest to obiekt prywatny. W Lublinie zabrano nam "Zemborzycką" i obiecano nowy tor. A więc panowie na wysokich stołkach: chociaż raz zróbmy coś naprawdę porządnie. Niech to będzie obiekt na poziomie europejskim, wtedy przyniesie same korzyści i zyski.

Czwartek - 5 lipca
Skok w bok - na Węgry. Budapeszt zwiedzony na odwal, bo ja już mam w głowie to, co mnie czeka jutro - park wodny Tatra-landia na Słowacji i jego zjeżdżalnie o łącznej długości około 2 kilometrów! Ale będzie jazda... Wieczorem ląduję na campingu w pobliżu aquaparku. Cena śmieszna - 6 euro. To mniej niż połowa tego, co płaciłem na poprzednich kempingach, a warunki są tu lepsze. Wieczorem prawie załatwiłem się na cacy - zatrzasnąłem w kufrze kluczyki do motocykla. Na szczęście w bocznym kufrze, z zamykaną na szyfr klapką, mam zapasowy komplet. Uff!

Piątek - 6 lipca

O 10 jestem już na basenach. Cena całodniowego pobytu nie jest duża, jeżeli weźmie się pod uwagę ilość atrakcji, jakie to miejsce oferuje. I te zjeżdżalnie... Tutaj każdy facet znowu staje się dzieckiem! Wieczorem wjeżdżam już do Polski, która wita mnie burzami z gradem. Mam wątpliwości, czy nie zawrócić i jeszcze gdzieś nie pojechać. Czas jeszcze mam, kasy też trochę jest, ale... babcia już upiekła ciasto dla wnusia, brata nie widziałem od listopada, kumple czekają z powitaniem.

Sobota - 7 lipca
Od Kraśnika jadę z przyjacielem Tomkiem, który po mnie wyjechał, bo już nie mógł się doczekać kolegi. Chwilę po godzinie 12 melduję się na placu Zamkowym, gdzie czekali na mnie rodzina, przyjaciele i Kurier Lubelski!

Niestety przyszedł czas na podsumowania. Kanior Trip Europe 2012 zamknęło się liczbą 15 600 przejechanych kilometrów, w ciągu 50 niesamowitych dni. Praktycznie cały czas towarzyszyła mi piękna pogoda i niesamowite szczęście. Spałem w przepięknych miejscach, poznałem niesamowitych ludzi, maszyna spisała się na medal (ale to już nie szczęście... to Honda!).
I co mi teraz zostało? Tylko podziękować firmom i osobom, bez których na pewno byłoby mi dużo trudniej. Po pierwsze, dziękuję rodzicom, którzy jako jedyni wsparli mnie trochę finansowo. Dziękuję Kurierowi Lubelskiemu za objęcie wyprawy pa- tronatem medialnym i zaufanie, jakim mnie gazeta obdarzyła. Dziękuję motocyklowej szkole jazdy Jednoślad za pomoc zarówno przed, jak i w trakcie wyprawy. Kłaniam się firmom: Mo-deka, Motobagaż, Brubeck, Studio Reklamy Verso. Ci, którym jestem najbardziej wdzięczny, to Lubelskie Centrum Motocyklo-we Sokół, czyli ekipa, która perfekcyjnie przygotowała mój motocykl do tak długiej wyprawy.

Dziękuję za SMS-y i wpisy na fb moim znajomym i ludziom zupełnie obcym, którzy z ciekawością śledzili moją wyprawę.
Dziękuję Wam - Czytelnicy Kuriera. Mam nadzieję, że miło spędzaliście czas na lekturze moich "wypocin".
Tomasz Kucharczyk